Του Παναγιώτη Παναγιωτακόπουλου,
30 Ιουλίου 2020 και στην ελληνική αγορά, στον ελληνικό χώρο εστίασης, σκάει η «βόμβα» για την απόσυρση της διεθνούς αλυσίδας Pizza Hut. Η εταιρία ανακοινώνει πως αναστέλλει την λειτουργία των εναπομείναντων 16 ελληνικών υποκαταστημάτων της. Λυπηρό για τους λάτρεις αυτού του είδους κουζίνας, αλλά την ίδια ώρα ανησυχητικό για τον οικονομικό και επιχειρησιακό κλάδο. Στο κύκνειο άσμα τους, οι εκπρόσωποι του ομίλου κάνουν λόγο για μη βιωσιμότητα και για επαναλαμβανόμενα αρνητικά πρόσημα στους ετήσιους ισολογισμούς.
Στην Ελλάδα η Pizza Hut έκανε την εμφάνισή της το 1990, όταν ο επιχειρηματίας Χρήστος Ιωάννου οραματίστηκε την κυριαρχία του brand και στην ελληνική αγορά. Για αρκετά χρόνια η πορεία ήταν ανοδική φτάνοντας έως και 43 καταστήματα στην ελληνική επικράτεια. Τα πρώτα σύννεφα άρχισαν να εμφανίζονται τα χρόνια που την ελληνική οικονομία ταλαιπωρούσε η κρίση. Έτσι, από το 2009 ως το 2014, έγινε αναστολή λειτουργίας 27 καταστημάτων, προτού έρθει η ανακοίνωση της προηγούμενης εβδομάδας για καθολική παύση. Προφανώς οι ευθύνες δεν βαραίνουν τον εγχώριο επενδυτή, αλλά τον όμιλο, ο οποίος σε παγκόσμιο επίπεδο δεν κατάφερε να κάνει τη διαφορά, ως αποτέλεσμα επαναλαμβανόμενων στρατηγικών λαθών.
Για όσους δεν το γνωρίζουν ήδη, η Pizza Hut, ήταν ένα κατ’ εξοχήν εστιατόριο, σε έναν χώρο όμως, σε μια κουζίνα δηλαδή, για την οποία υπάρχει σαφής προτίμηση για delivery και take away καταστήματα από το καταναλωτικό κοινό. Ενώ στο ξεκίνημά της η εταιρία έδειχνε να ρίχνει μεγάλο βάρος στην καινοτομία, φέρνοντας στην αγορά πριν από 25(!) χρόνια, για πρώτη φορά, pizza με γέμιση στο στεφάνι. Επιτυχία που μεταφράστηκε και σε μεγάλο χρηματιστηριακό όφελος μιας και υπήρξε άμεση αύξηση, της τάξεως του 50%, για τη μετοχή της Pepsi, η οποία τότε διαχειριζόταν και την Pizza Hut. Αρκετά χρόνια μετά, το μενού στα καταστήματα δεν είχε μεγάλες διαφορές, την ίδια ώρα που η επένδυση σε delivery/take away άργησε να έρθει.
Στον αντίποδα, η Domino’s Pizza καταλαμβάνει σημαντικό, πλέον, μερίδιο της ελληνικής και της παγκόσμιας αγοράς. Πρωτοεμφανίστηκε στη χώρα μας λίγα χρόνια μετά την ανταγωνίστριά της, το 1996. Αντιμετώπισε κάθε όνειρο για εξάπλωση με μεγαλύτερη συντηρητικότητα και σταδιακά έφτασε στον σημερινό αριθμό των 39 καταστημάτων. Κρίσεις αντιμετώπισε και αυτή, όμως με συλλογική προσπάθεια κατάφερε να το αντιμετωπίσει. Κάποια στιγμή το 2010, η αλλαγή διευθύνοντα συμβούλου, με την ανάληψη καθηκόντων από τον Patrick Doyle, οδήγησε σε ριζική αλλαγή καταλόγου με βάση τις προτιμήσεις του κοινού. Διάφορα άλλα κόλπα marketing, όπως η επιστροφή χρημάτων σε περίπτωση αργοπορημένης παράδοσης, ήταν αρκετά για να φέρουν την πρωτιά στη συνείδηση και στην προτίμηση των καταναλωτών. Για μία ακόμα φορά, το χρηματιστήριο ήταν ο καθρέπτης όλων αυτών των κινήσεων. Έτσι, από το ιστορικό χαμηλό των $3, η μετοχή της Domino’s κινείται, σήμερα, σε επίπεδα κοντά στα $390.
Η μια πλευρά γνώριζε ζημίες επί ζημιών και η άλλη μικρότερου μεγέθους μεν, κέρδη δε. Συμπέρασμα όλων αυτών είναι τα διάφορα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουν όμιλοι και ιδιοκτήτες στη φιλοσοφία τους. Μία στιγμή επιτυχίας δεν αρκεί για αειφόρο κερδοφορία. Επενδύσεις για την έρευνα και την καινοτομία δεν πάνε ποτέ χαμένες και δεν πρέπει ποτέ κανείς να μετανιώνει γι’ αυτές. Μπορεί να μην έχουν αποτέλεσμα αύριο, αλλά μακροπρόθεσμα θα επιφέρουν βελτίωση. Όσοι το αντιλαμβάνονται αυτό καταφέρνουν να επιβιώνουν, να πετυχαίνουν και να συνεχίζουν. Όσοι δεν δίνουν την πρέπουσα σημασία, μπορεί να χαίρονται προσωρινά, αλλά ο ορίζοντάς τους είναι σε πολύ κοντινή απόσταση. Είναι στο χέρι καθενός να διαλέξει σε ποιο από τα δύο πλοία θα επιβιβαστεί…
