Της Άννας Κανελλοπούλου,
Παράξενο να συνειδητοποιείς πως τίποτα πια δεν είναι δεδομένο. Είχες συνηθίσει να βλέπεις, να ορίζεις την καθημερινότητά σου, να έχεις το πρόγραμμα σου, τη ρουτίνα σου. Πολλές φορές γκρίνιαζες για αυτή τη ρουτίνα αλλά κατά βάθος ήξερες πως είναι βολική, πως τα είχες όλα υπό έλεγχο. Δεν φανταζόσουν, φυσικά, ότι θα έρθει η στιγμή που η ζωή θα σου αποδείξει το πόσο απρόβλεπτη είναι και πως τότε μόνο θα αντιληφθείς πως η ευτυχία κρύβεται τελικά στα «μικρά», τα «ασήμαντα», τα «συνηθισμένα».
Και να που ήρθε! Η ανθρωπότητα, πίστευες, είναι προετοιμασμένη για όλα, πολέμους, φυσικές καταστροφές και κάθε είδους κρίσεις. Φρόντισε, άλλωστε, και η τεχνολογία γι αυτή τη σιγουριά, καθιστώντας μας παντοδύναμους. Δεν υπολογίσαμε όμως πως αυτή τη φορά ο ίδιος ο «εχθρός» θα μας υπενθύμιζε πόσο αδύναμοι είμαστε. Ένας ιός φέρνει τα πάνω κάτω σε όλο τον πλανήτη. Τίποτα πια δεν φαίνεται να έχει σημασία. Το μόνο φάρμακο είναι να «μείνουμε σπίτι», κι όμως αυτό φαντάζει τώρα πιο δύσκολο από ποτέ. Ίσως γιατί πλέον ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον εαυτό, αναγκαζόμαστε να περάσουμε χρόνο μαζί του, να τον γνωρίσουμε και τελικά να τον αποδεχτούμε ή μήπως επειδή κάπου εκεί βυθισμένος στην πλήξη και την μελαγχολία, κουρασμένος από την πρωτοφανώς άδεια ημέρα σου, αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι υπήρξες άπληστος; Απορροφημένος από την έντονη καθημερινότητα, αφοσιωμένος στην ανούσια καλοπέραση, εξαρτημένος από την υπερκατανάλωση αγαθών και κατακυριευμένος από την ανάγκη προβολής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είχες φτιάξει ένα πλάσμα ευτυχίας το οποίο κατέρρευσε μπροστά στην ανάγκη προστασίας μέσω του εγκλεισμού.
Έγκλειστος πλέον αναπολώντας στιγμές του παρελθόντος, έρχεται η ώρα του απολογισμού. Εκτιμάς όλα αυτά που προσπερνούσες καθημερινά γιατί ήταν πολύ δεδομένα για να ασχοληθείς. Δεν αισθάνθηκες ποτέ ευγνώμων για το δικαίωμα σου στην ελευθερία, δεν το είχες εξάλλου στερηθεί. Τώρα όμως αντιλαμβάνεσαι πλήρως την αξία του, την εξέχουσα θέση του στο σύστημα δικαίου και τις μάχες που δόθηκαν για την κατοχύρωση του. Συχνά, δεν αφιέρωνες χρόνο στους αγαπημένους σου ανθρώπους, παρά μόνο όσο σου «περίσσευε» από τις υποχρεώσεις σου, πολλές φορές δικαιολογήθηκες λέγοντας ότι θα τους δεις αύριο και ακόμα περισσότερες προτίμησες να μιλήσετε στο τηλέφωνο από το να νιώσεις τη φυσική τους παρουσία. Τώρα όμως που ξέρεις καλά ότι το «αύριο» είναι αβέβαιο, αντιλαμβάνεσαι την υπεροχή του «σήμερα». «Σήμερα» μια βόλτα στη φύση, ένα ηλιόλουστο πρωινό, ένα τηλεφώνημα, ένα άγγιγμα, λίγος χρόνος με τον εαυτό σου ή την οικογένεια σου είναι πολύτιμα.
Άραγε όταν περάσει η μπόρα, όταν κληθούμε να επιστρέψουμε στην κανονικότητα, όταν η καθημερινότητα βρει ξανά τον ρυθμό της θα συνεχίσουμε την ζωή μας από εκεί που την σταματήσαμε ή θα αποκομίσουμε κάποιο μάθημα από αυτή την περιπέτεια; Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε ο καθένας τον δικό του απολογισμό; Η ζωή μας απέδειξε για ακόμα μια φορά πως αδυνατούμε να προβλέψουμε το «αύριο», πως δεν υπάρχουν δεδομένα, παρά μόνο ενδεχόμενα. Μπορούμε όμως να καθορίσουμε το «σήμερα» και αυτό είναι το μεγαλύτερο μας όπλο.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1999 με καταγωγή από την Τρίπολη. Το 2017 αποφοίτησε από το Αρσάκειο Τοσίτσειο Εκάλης και έκτοτε είναι φοιτήτρια στην Νομική Σχολή Αθηνών. Στο πλαίσιο αυτό έχει συμμετάσχει σε προσομοιώσεις των Ηνωμένων Εθνών (M.U.N) και συχνά παρακολουθεί νομικά συνέδρια. Παράλληλα δραστηριοποιείται ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Νέων Νομικών (ELSA). Λατρεύει τα ταξίδια, την διασκέδαση και το θέατρο.
