Της Μαντώς Γιαννή,
Ακούω το ξυπνητήρι να χτυπάει για κανένα πεντάλεπτο μέχρι να απλώσω το χέρι μου στην άλλη άκρη του κρεβατιού να το πιάσω. Πατάω το κουμπί και ξαφνικά σταματάει αυτός ο ενοχλητικός ήχος, επιτέλους ησυχία. Ενώ παλεύω να ανοίξω τα μάτια μου, προσπαθώ ταυτόχρονα να κατεβάσω τη φωτεινότητα στην οθόνη του κινητού μου. Βγαίνω από λειτουργία πτήσης και γυρίζω στο αρχικό μενού. Instagram και ξεκινάει το scrolling.
«Do it… move your finger up and down for one minute every morning». John Mekas, Instructions (1996) – Δημοσίευση από hansulrichobrist, Hans Ulrich Obrist.
Λες και ο Μέκας το είχε προβλέψει κάπως το ’96 ότι οι άνθρωποι θα ψάχνουν μια δραστηριότητα στην οποία δε θα χρειάζεται κάτι άλλο παρά να κουνούν το δάχτυλό τους πάνω κάτω. Και το scrolling τί είναι, εάν όχι αυτό; Ίσως να μη μπορούμε να αποδώσουμε πολλές θετικές ιδιότητες σε αυτήν τη δραστηριότητα. Εκτός από τη γυμναστική στην οποία κάποιος υποβάλλει το δάχτυλό του, τί άλλο μπορούμε να αποκομίσουμε από το scrolling; Κάποιοι θα πουν τίποτα και ότι είναι χάσιμο χρόνου. Κάποιοι θα πουν ότι δεν είναι κακό αλλά καλύτερα με μέτρο. Εγώ θεωρώ ότι το scrolling αποτελεί πηγή έμπνευσης και εκμάθησης, προπονεί την επιλεκτικότητα και συμβάλλει σε έναν βαθμό στην προσωπική πειθαρχία.
Τρώγοντας πρωινό δεν είναι κανείς στην κουζίνα, οπότε πιάνω το κινητό και μπαίνω Insta. Ανάμεσα στις φωτογραφίες από φίλους και τα memes περί κορωνοϊού πέφτω πάνω σε μια φωτογραφία του Bob Dylan. Πατάω το όνομα του χρήστη (pitchfork) και μεταφέρομαι στον λογαριασμό όπου και συνεχίζω το scrolling. Διαβάζω ότι ο μεγάλος μουσικός συνθέτης Krzysztof Penderecki πέθανε. Μαθαίνω ότι τα δύο πιο πρόσφατα άλμπουμ του Frank Ocean είναι διαθέσιμα online. Διαβάζω την κριτική για την υπαρξιακή μουσική του Nicolás Jaar. Τελικά, αποφασίζω να κατεβάσω το καινούργιο άλμπουμ της Dua Lipa και να το ακούσω κάνοντας γυμναστική. Πάνω στην ώρα τελειώνω το πρωινό μου, σβήνω την οθόνη και σηκώνομαι από το τραπέζι.
Περιμένω να γίνει ο καφές. Κάνω scroll και σταματάω σε μια φωτογραφία με ένα παλάτι. Αυτόματα μου θυμίζει το παλάτι του Potsdam στη Γερμανία ή μήπως το Αφρικανικό παλάτι στις Βρυξέλλες; Όλα ίδια δεν είναι; Διαβάζω ότι το παλάτι που απεικονίζεται σε αυτήν τη φωτογραφία είναι το παλάτι του Belvedere στη Βιέννη. Η λεζάντα εξηγεί ότι o αρχιτέκτονας, Hildebrandt, ήθελε η είσοδος του παλατιού να είναι σκοτεινή έτσι ώστε να δίνεται έμφαση στο φως το οποίο θα ερχόταν από τις σκάλες του πάνω ορόφου στο διπλανό δωμάτιο. Όμως επειδή το πρώτο δωμάτιο δεν άντεχε το βάρος όλου του κτηρίου, αποφάσισαν να το ισιώσουν με τα γλυπτά τεσσάρων γιγάντων που θυμίζουν τον Άτλα, ο οποίος με βάση την ελληνική μυθολογία κουβαλούσε τη γη στους ώμους του. Το όνομα του χρήστη stories.of.art.
Κάθομαι στο γραφείο μου. Έχει περάσει αρκετή ώρα από την τελευταία φορά που σηκώθηκα. Ο καφές τελείωσε, τα email τα έστειλα. Σηκώνομαι και πάω στο μπαλκόνι. Παίρνω μερικές ανάσες και κοιτάω μπροστά μου την Αθήνα να απλώνεται. Ευτυχώς είμαι στον πέμπτο και έχω θέα. Πιάνω το κινητό να χαζέψω. Βλέπω διάφορα βίντεο από houseofhighlights και behindthescenegram. Τα κόλπα με πράσινη οθόνη είναι τα καλύτερα. Συνεχίζω το scrolling και βλέπω δημοσίευση από το nytimes. Φωτογραφίες με ελέφαντες και η λεζάντα γράφει ότι η πτώση του τουρισμού διακινδυνεύει το μέλλον των ελεφάντων στην Ταϊλάνδη. Κοστίζει γύρω στα 40 δολάρια η θρέψη ενός ελέφαντα για μια ημέρα και οι ιδιοκτήτες είναι ανήσυχοι πως όλες οι προσπάθειες που έχουν κάνει να προστατέψουν τους ελέφαντες από παράνομους εμπόρους θα πάνε χαμένες. Τόσοι τρόποι πλέον να γνωρίσεις τον κόσμο και να αποκτήσεις μια διεθνή οπτική γωνία χωρίς να χρειάζεται απαραίτητα να βρεθείς σε κάθε γωνιά του κόσμου. Λίγο πιο κάτω μού τραβάει την προσοχή μια δημοσίευση από το nastyfeminism. Στη φωτογραφία διαβάζω: «Ένας άντρας μου είπε πρόσφατα ότι το πρώτο του παιδί θέλει να είναι κορίτσι γιατί τα κορίτσια είναι πιο προστατευτικά προς τα μικρότερα αδέρφια τους. Καταλαβαίνω ότι δεν το είπε με κακή πρόθεση· απλώς σκέφτηκα ότι είναι ενδιαφέρον πως τα κορίτσια πριν καν γεννηθούν, αναμένονται να νοιάζονται για τους άλλους». Ενδιαφέρον, σκέφτομαι και κλείνω το κινητό. Κάθομαι λίγο ακόμα στο μπαλκόνι και μετά πάω μέσα.
Έκανα γυμναστική, βγήκα από το μπάνιο και τώρα στον καναπέ. Η τηλεόραση παίζει τις ίδιες διαφημίσεις κάθε μέρα. Το ραδιόφωνο επίσης. Πιάνω το κινητό. Φωτογραφίες, βίντεο, memes, φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι, ψάχνω κάτι καινούργιο. Από λογαριασμό σε λογαριασμό και από follower σε follower, πέφτω πάνω σ’ έναν λογαριασμό αφοσιωμένο στην προστασία των μελισσών. Πώς; Με ένα follow δείχνεις την υποστήριξή σου για την ερευνητική προσπάθεια που κάνει κάποιος για να προστατεύσει το οικοσύστημα, σώζοντας τις μέλισσες. Γιατί χρειάζονται προστασία οι μέλισσες; Λόγω των φυτοφαρμάκων και της κλιματικής αλλαγής, οι μέλισσες βρίσκονται σε δυσχερείς συνθήκες επιβίωσης. Ο bee_nfluencer σού προσφέρει δημιουργικό υλικό, δε σου δίνει απαντήσεις ούτε και λύσεις. Η επιλογή να το ψάξεις είναι δική σου.
Νιώθω ότι το διαδίκτυο είναι ευλογημένο. Μόνο σου προσφέρει, τι σου παίρνει; Δε μπορώ να καταλάβω πως ο κόσμος δεν έχει συνειδητοποιήσει αυτήν τη διάσταση ή και να την έχει συνειδητοποιήσει, δεν την αξιοποιεί στο μέγιστο. Συνεχίζω λίγο ακόμα το scrolling και μου εμφανίζεται ένας ακόμη λογαριασμός: eraofdigitaleducation, με την περιγραφή προφίλ «Μια σελίδα που αποτυπώνει την αισιόδοξη προσπάθεια να ενημερώσει και να ευαισθητοποιήσει όλους μας για τις προκλήσεις που συναντάμε στον σύγχρονο διαδικτυακό κόσμο». Δεν καταλαβαίνω ποιες είναι αυτές οι προκλήσεις. Με μια γρήγορη ματιά συνειδητοποιώ ότι εκθέτοντας τον εαυτό μου στην τεχνολογία, είμαι υπόλογη αυτής της έκθεσης και συνεπώς θα έπρεπε να γνωρίζω σε τι δίνω τη συγκατάθεσή μου. Αποφασίζω να ακολουθήσω.
Έφτασε βράδυ, τρώω βραδινό και πάω στο κρεβάτι. Κάνω scroll και βλέπω στιγμιότυπα από κλασσικές ταινίες του Χόλυγουντ (thiswashollywood), φωτογραφίες και πόστερ από σύγχρονο διεθνή κινηματογράφο (lynncinema), σκηνές και κριτικές από ανεξάρτητο και art house σινεμά (filmatique). Παίρνω ιδέες για ταινίες που θα μπορούσα να δω το σαββατοκύριακο. Πλούσια οπτικοακουστική κληρονομιά ο κινηματογράφος.
Θα περάσουν οι μέρες.
