Της Μαριάτζελας Δημητροπούλου,
Ο κορωνοϊός έχει μπει πλέον, για τα καλά στην ζωή μας και μας επηρεάζει σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητάς μας, επεκτείνοντας διαρκώς και με ταχύτατους ρυθμούς τη ζώνη της μόλυνσής του. Ο Covid-19 έχει οδηγήσει στην κατάρρευση των αγορών, θέτει σε κίνδυνο την παγκόσμια οικονομία και φέρνει στην επιφάνεια τα προβλήματα και τα κενά που εντοπίζονται στα –κατά κράτος- εθνικά συστήματα υγείας. Όμως, ανέδειξε και τις χρόνιες παθογένειες των πολιτικών συστημάτων. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στη χώρα μας, καθώς με αφορμή την εξάπλωση του φονικού αυτού ιού, έλαβαν χώρα πολιτικές αντιπαραθέσεις.
Ο πρωθυπουργός υπό το βάρος της ευθύνης για την αντιμετώπιση της πανδημίας τόνισε την ανάγκη αυτοπεριορισμού για περάσει με τις λιγότερες δυνατές απώλειες και ο Απρίλιος, που αποτελεί τον κρισιμότερο μήνα του πολέμου, ενώ παράλληλα παρουσίασε το όραμά του για την Ελλάδα της μετά-κορωνοϊού κρίσης. Από την άλλη πλευρά, ο αρχηγός του αξιωματικής αντιπολίτευσης, επιχείρησε να ισορροπήσει σε μια ετερόκλητη ρητορική, που από τη μια περιελάμβανε δηλώσεις συναίνεσης και από την άλλη υπαινιγμούς για κατασπατάληση δημοσίου χρήματος και καταγγελίες περί διευκόλυνσης αισχροκερδειών. Δήλωσε χαρακτηριστικά ότι «θα κριθούμε όλοι για όλα όταν έρθει η ώρα», θυμίζοντας και το περίφημο hashtag «Μετά θα λογαριαστούμε». Στον αντίποδα της άποψης αυτής, ο πρωθυπουργός επεσήμανε πως δεν πρόκειται να δεχθεί φθηνές απειλές και ότι «δεν έχει να λογαριαστεί με κανέναν, αλλά έχει υποχρέωση να δώσει λογαριασμό σε όλους». Δεν ξέφυγαν, όμως, από την κατεύθυνση αυτή, ούτε τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, με το Κίνημα Αλλαγής να θεωρεί μη επαρκείς τους χειρισμούς της κυβέρνησης και να τονίζει την ανάγκη στήριξης του υγειονομικού υλικού και των προγραμμάτων κατ’ οίκον νοσηλείας, ενώ το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι εκτός από τους πολίτες, σε καραντίνα μπαίνουν και τα εργασιακά δικαιώματα.
Αυτό είναι το σκηνικό, όπως έχει διαμορφωθεί στην πολιτική σκακιέρα της χώρας. Και έρχομαι να θέσω ένα πολύ καίριο, κατά τη γνώμη μου, ερώτημα: σε τι αποσκοπεί η πολιτική αντιπαράθεση; Είναι η πλέον ακατάλληλη συγκυρία για να αναλωθούμε σε μικροκομματικούς διαξιφισμούς, που σκοπό έχουν την εσωτερική κατανάλωση και την ικανοποίηση του κομματικού ακροατηρίου. Άλλωστε, είναι κοινά αποδεκτό ότι οι συγκρούσεις τέτοιου είδους εν καιρώ κρίσης, μόνο σε τέλμα μπορούν να οδηγήσουν, εφόσον δεν δίνεται κάποια ουσιαστική λύση ή αν δεν γίνονται γόνιμες αντιπροτάσεις. Είναι ένας δοκιμασμένος κατά το παρελθόν τρόπος, που σε καμία περίπτωση δεν δύναται να μας οδηγήσει στην πολυπόθητη «Ιθάκη» και μπορούμε να το διαπιστώσουμε ανατρέχοντας στην μακραίωνη ιστορία αυτού του τόπου.
Η κρίση που καλείται η χώρα να αντιμετωπίσει είναι μεγάλη, δύσκολη, επίπονη και πρωτοφανής. Ένα πράγμα που επιτάσσει η κρισιμότητα της κατάστασης είναι να είμαστε όλοι ενωμένοι. Η κυβέρνηση σε συνεργασία με τους ειδικούς επιστήμονες έχει ξεκινήσει μια όσο το δυνατόν ολοκληρωμένη προσπάθεια, σε συνάρτηση και με τα μέσα που διαθέτει, έτσι ώστε να καταφέρει να περιορίσει σε σημαντικό βαθμό τη διάδοση του Covid-19 στην Ελλάδα. Παραμερίζοντας τις ιδεολογικές διαφορές που τους χωρίζουν και τα αντικρουόμενα πολιτικά τους συμφέροντα, πρέπει να στηρίξουν το εγχείρημα αυτό και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, μέσα σε πλαίσιο αρμονικής συνεννόησης και συλλογικής εργασίας, προβάλλοντας με αυτό τον τρόπο το υψηλό πολιτικό ήθος που είναι χρήσιμο να τους διακατέχει σε τέτοιους καιρούς. Μόνο με πνεύμα συνεργασίας και εθνικής ομοψυχίας θα κατορθώσουμε να εξολοθρεύσουμε τον «αόρατο εχθρό» και να βγούμε και πάλι νικητές.
