Της Δήμητρας Παπαδοπούλου,
«Σαββατοκύριακο». Το διήμερο που κανείς δεν θέλει να δουλεύει. Το διήμερο που αν δεν πάει 12 δε θέλεις να αποχωριστείς το κρεβάτι σου. Το διήμερο που αδημονείς να κοιμηθείς όσο πιο πολύ μπορείς και μετά να αφιερώσεις χρόνο σε σένα και στους φίλους σου. Φυσικά, όλα αυτά ισχύουν στην ενήλικη ζωή. Στη ζωή που η καθημερινότητά σου είναι σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι. Ας πάμε όμως, κάποια χρόνια πίσω. Στα χρόνια του δημοτικού όταν η καθημερινότητα ήταν σχολείο, παιχνίδι, ξεκούραση, ανεμελιά και με μόνο άγχος: «Ας μη με σηκώσει ο δάσκαλος στα μαθηματικά». Και έφτανε το τέλος της εβδομάδας που επιτέλους δεν είχες σχολείο. Θα κοιμόσουν; Εννοείται πως όχι. Θυμάμαι να σηκωνόμαστε με τον αδερφό μου 07:30 το πρωί (τραβάω τα μαλλιά μου) και να δίνουμε ραντεβού μπροστά από την τηλεόραση. Και το πρόγραμμα είχε ως εξής:
- «Ουράνιο τόξο»
Η διαδρομή ξεκινούσε με κάτι ελαφρύ και γλυκανάλατο, κάτι για να ξυπνήσεις, κάτι για να βλέπεις χωρίς να παρακολουθείς. Μια παιδική εκπομπή με καλεσμένους παιδιά και τον παρουσιαστή που τους παρότρυνε σε παιδικού περιεχομένου συζητήσεις, αλλά και σε άλλες δραστηριότητες τύπου ζωγραφιές και παιχνίδια. Και εδώ είναι το σημείο που νιώθεις παππούς, γιατί το έβλεπες καμιά 15αριά χρόνια πριν γίνει viral με το «να σου πω κάτι;»
- «Μάγια η μέλισσα»
Οι περιπέτειες μιας μικρής μέλισσας παρέα με το φίλο της, τον Βίλι. Από την στιγμή που η Μάγια βγήκε από την κυψέλη δεν σταματά να βομβαρδίζει με ερωτήσεις τη δασκάλα της, Κασσάνδρα.
- «Babar»
Η ιστορία ενός ελέφαντα, όπως την διηγείται στα παιδιά του. Πρόκειται για ένα ελεφαντάκι το οποίο τραυματίστηκε στην προσπάθεια κυνηγών να σκοτώσουν τη μητέρα του. Αργότερα φεύγει από το σπίτι του και φτιάχνει την δική του οικογένεια.
- «Οι μπανάνες με πιτζάμες»
Εδώ πλέον είναι η ώρα που έχεις ξυπνήσει ολοκληρωτικά και τραγουδάς και εσύ στο intro: «Οι μπανάνες με πιτζάμες κατεβαίνουν τα σκαλιά, οι μπανάνες με πιτζάμες τραγουδάνε με χαρά…» Πόσα να πεις για ένα παιδικό με πρωταγωνιστές δυο ανθρωπόμορφες μπανάνες ντυμένες με μπλε πιτζάμες και ονόματα Β1 και Β2. Αυτά. Προχωράμε.
- «Μπομπ ο μάστορας»
Εδώ είναι το σημείο που παθιάζεσαι με το τραγούδι, έχεις σηκώσει τον αδερφό σου και χορεύετε κιόλας. Αγαπημένος χτίστης Μπομπ, εάν εξαιρέσουμε το cringy σκιάχτρο – κολοκύθα, οι υπόλοιποι Ανδρέας ο εκσκαφέας, Ρόζα η Μπουλντόζα, Ρούλης ο Γερανούλης, Βέρα η Μπετονιέρα, Τάκης Οδοστρωτάκης, Άκης ο Μηχανάκης, Οδυσσέας 2ος εκσκαφέας, Μάκης ο Φορτηγάκης και Μένιος ο Τρακτερένιος είναι μια χαρά.
- «Ιζνογκούντ»
Το παιδικό αυτό θα μπορούσε να παραλληλιστεί με το road runner και το κογιότ που κάνει τα πάντα, για να το εξαφανίσει. Κάπως έτσι και ο βεζίρης θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.
- «Χάιντι»
Το δράμα έχει ως εξής: Ένα μικρό και χαριτωμένο ορφανό κοριτσάκι το οποίο μένει με τον δύστροπο παππού της στις ελβετικές Άνδεις. Παρέα με τον φίλο της, τον Πίτερ και την κατσίκα της, την Ασπρούλα παίζει ανέμελα στις πλαγιές των Άλπεων, ενώ μοιράζει τη χαρά και την αισιοδοξία σε όλο τον κόσμο κάνοντας ακόμα και τον παππού της να δει τη ζωή αλλιώς. Όλα αλλάζουν όταν η θεία της τη στέλνει να ζήσει στη Φρανκφούρτη ως ψυχοκόρη στο σπίτι ενός πλούσιου εμπόρου κάνοντας παρέα στην ανάπηρη κόρη του, Κλάρα. Η Χάιντι αν και δημιουργεί φιλία με την Κλάρα, νοσταλγεί τη ζωή της στις Άλπεις, μέχρι που αρρωσταίνει και δεν μπορεί να περπατήσει. Μετά από επίσκεψη γιατρού το πόρισμα είναι πως η Χάιντι δεν είναι ευτυχισμένη και πρέπει να γυρίσει πίσω. Γυρνώντας λοιπόν, ο παππούς της παίρνει ένα άλλο σπίτι στο χωριό ώστε η μικρή να μπορεί να παρακολουθεί το σχολείο, ενώ το καλοκαίρι έρχεται και η Κλάρα για διακοπές. Οι τέσσερις τους λοιπόν περνούν απίστευτα παίζοντας και γελώντας, ώσπου μέχρι το τέλος των διακοπών η Κλάρα καταφέρνει να περπατήσει.
Γεννημένη το 1996. Σπουδάζει στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, με κατεύθυνση στις διεθνείς σχέσεις. Ασχολίες της, η πολυποίκιλη ανάγνωση βιβλίων, η μουσική και οι ξένες γλώσσες.
