Της Ρένας Δανατζή,
Τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να εξαπλώνεται μία φρενίτιδα λατρείας για τις επιτυχημένες καλλιτεχνικές συνταγές της περασμένης και προπερασμένης δεκαετίας. Σειρές, τραγούδια και παιχνίδια έρχονται ξανά στη ζωή μας για να μας θυμίσουν πως κάποτε μας είχαν κλέψει την καρδιά, με την καθόλου άδικα τεράστια επιτυχία που γνώρισαν.
Πολλοί βιάστηκαν να υποστηρίξουν ότι το νέο αυτό κύμα του «εμπρός–πίσω» έχει να κάνει με τη νοσταλγία που υπάρχει γι΄αυτές τις επιτυχίες ή με την έλλειψη έμπνευσης για κάτι νέο –εξίσου έξυπνο και επιτυχημένο προϊόν-. Ωστόσο, νομίζω, ότι η απάντηση είναι μία και έχει να κάνει με την απίστευτη ελαφρότητα της εποχής μας.
Ο μέσος Νεοέλληνας της προηγούμενης δεκαετίας επένδυσε όλο του το είναι στην ανάγκη του να γίνει ένας κακός νεόπλουτος και να μπορέσει να είναι, με αυτόν τον τρόπο, αρεστός στον κοινωνικό περίγυρο. Αφοσιώθηκε τόσο πολύ σε αυτό το στόχο, που άφησε όλα τα υπόλοιπα στην άκρη. Όταν, όμως, απέτυχε ή όταν η κακή πολιτικο–οικονομική συγκυρία της χώρας του αφαίρεσε αυτό το «επίτευγμα», σηκώνοντας το κεφάλι συνειδητοποίησε πως δεν του είχε μείνει τίποτα, παρά μία νοσταλγία για το παρελθόν.
Όχι τόσο επειδή το παρελθόν αυτό ήταν τόσο ιδιαίτερο, όσο γιατί δε μπορούσε πλέον να έχει την ίδια ανεμελιά με εκείνη την εποχή. Η απίστευτη ελαφρότητα της εποχής μας έχει αποσυντονίσει τόσο πολύ που αντί να επιδιώκουμε την αλλαγή, γυρεύουμε καρικατούρες από το παρελθόν για να αποκτήσουμε -έστω και λίγο– τη θύμηση από το άρωμα εκείνης της εποχής.
Δεν είναι, όμως, άσχημο να βλέπουμε σειρές που κάποτε έγιναν επιτυχίες για την ανεπιτήδευτη ανεμελιά τους, ξαφνικά να προσπαθούν κάποιοι να τις στριμώξουν στα μέτρα μίας τόσο επιτηδευμένης εποχής; Χαρακτήρες 20 χρόνια μετά, που κάποτε δε συμβιβάζονταν με τίποτα λιγότερο από την ευτυχία και τώρα έχουν μπει σε προκαθορισμένα κοστούμια, κάνοντας τις λατρεμένες τότε φυσιογνωμίες τους να φαίνονται τόσο μα τόσο ξεθωριασμένες.
Η λογική των remake, είτε γίνεται λόγος για σειρές, είτε για τραγούδια, είτε για video game, δεν είναι εντελώς λάθος. Ωστόσο, καλό θα ήταν να γίνεται με πολλή προσοχή. Δε χρειάζεται να κάνουμε ένα remake για να φέρουμε –με το ζόρι- μία παλιά επιτυχία στα δεδομένα της δικής μας εποχής, γιατί πολύ απλά μπορεί αυτά τα δεδομένα να μην της ταιριάζουν.
Πρέπει να σταματήσουμε να γρατζουνάμε ό,τι είναι καλοφτιαγμένο για να μη διαφέρει από τις μετριότητες της εποχής. Να σεβόμαστε τις διαφοροποιήσεις εποχών που σέρνει μαζί του ο χρόνος. Κι αν η εποχή μας δεν προσφέρεται για δημιουργία, ίσως πρέπει να αλλάξουμε λογική, αντί να σέρνουμε επιτυχίες του παρελθόντος από δω και από κει, χωρίς κανέναν απολύτως σκοπό.
