Της Κωνσταντίνας-Μαρίνας Χριστοφή,
Στρώνει το καρό πράσινο τραπεζομάντηλο και φωνάζει ότι το φαγητό είναι έτοιμο, σερβίρει στη σειρά τέσσερα πιάτα, μαχαιροπίρουνα, τοποθετεί στη μέση τη σαλατιέρα και φωνάζει σχεδόν ανυπόμονα «Έτοιμο το φαγητό»… η μουσική δυναμώνει, τα φώτα χαμηλώνουν και τελειώνει το διαφημιστικό σποτ. Η εικόνα ίσως είναι γνωστή, σχεδόν πραγματική θα έλεγα. Δε θα κρύψω ότι θυμάμαι έντονα τις Κυριακές που στρώναμε πράγματι αυτό το καρό τραπεζομάντηλο, βάζαμε μαχαιροπίρουνα και επί λέξει «στρώναμε το τραπέζι». Όχι, όχι, δε θα αρχίσω να περιγράφω αυτά τα μεσημεριανά, ούτε θα διηγηθώ καμία θλιβερή ιστορία… θα ήθελα όμως, να αναφερθώ σε ένα νέο θεσμό, ο οποίος εντάσσεται στη δυναμική μορφή της σύγχρονης οικογένειας.
Πιο συγκεκριμένα, ο λόγος γίνεται για το θεσμό του «άδειου τραπεζιού». Ένα τραπέζι υλικά άρτιο, του οποίου όμως οι καρέκλες είναι άδειες. Η καθημερινότητα είναι μια φρενήρης πραγματικότητα για όλον τον κόσμο. Οι γονείς ξεπερνώντας πλέον το καθορισμένο οχτάωρο γίνονται μηχανές παραγωγής και φορείς άγχους. Τα παιδιά από την άλλη στο πλαίσιο μιας προκάτ κοινωνίας, αυξημένων απαιτήσεων, περνούν τις ώρες τους στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στο μπαλέτο, στους υπολογιστές, στη χορωδία και γενικότερα στο να επιδίδονται σε δραστηριότητες που μπορεί να αγαπούν αλλά να μη χωρούν σε μία χρονική ζώνη 24 ωρών.
Δεδομένων όλων όσων προαναφέρθηκαν, ποιός μένει πίσω να στρώσει το τραπέζι ή μάλλον ποιός μένει για να κάτσει στο τραπέζι; Ας είμαστε ρεαλιστές… δεν τρώνε πλέον όλες οι οικογένειες μαζί πρωινό ή μεσημεριανό ή βραδινό. Ίσως ακουστεί παράλογο σε ορισμένους, αλλά ίσως και αγγίξει κάποια ευαίσθητη χορδή. Κλείνω τα μάτια μου και αναπολώ εκείνη την κόκκινη ομπρέλα από το έργο «Πολίτικη Κουζίνα», κλείνω τα μάτια και θυμάμαι όλες τις εικόνες, όλες τις φωνές και όλα τα γέλια. Το οικογενειακό τραπέζι έχει αξία, όχι λόγω της κοινής τοποθέτησης ατόμων γύρω από μία στρογγυλή ή τετράγωνη κατασκευή, αλλά λόγω όλων όσων συνεπάγεται.
Η αξία του να αφιερώνει κανείς λίγο χρόνο από την καθημερινότητά του στο να δειπνίσει μαζί με την οικογένειά του είναι ανεκτίμητη, ακριβώς γιατί στη διάρκεια αυτού του λίγου χρόνου, δίνεται στον καθένα ξεχωριστά η ευκαιρία να γελάσει, να μιλήσει για τη μέρα του, να μοιραστεί έναν προβληματισμό και γενικότερα, να πάρει μία ανάσα από τον Γολγοθά της καθημερινότητας. Ο έντονος καθημερινός βίος δεν είναι κατακριτέος, άλλωστε όσο ιδεαλιστές κι αν είμαστε, υπάρχουν ορισμένες κοινωνικές και οικονομικές επιταγές, στις οποίες πρέπει να ανταπεξέλθουμε. Η προβληματική, έγκειται στο γεγονός ότι αφήνουμε αυτήν την καθημερινότητα να αφαιρέσει από θεσμούς και αξίες ουσιαστικές, οι οποίες αποτελούν το εναρκτήριο και το τερματικό σταθμό στην ζωή του καθενός.
Θα μπορούσα να αναφερθώ σε πολλά ελλείμματα και διαφοροποιήσεις του θεσμού της οικογένειας, όμως η αλήθεια είναι ότι κάθε «σπίτι» έχει άλλη δομή κι αν υπάρχει κάτι άμεσο, το οποίο μπορεί καθολικά να θεραπεύσει τις πληγές που αφήνει μια καθημερινότητα η οποία ρέει ασταμάτητα, τότε αυτό είναι η επιστροφή σε συνήθειες οι οποίες μεν φαντάζουν τυποποιημένες, αλλά δεν παύουν να αποτελούν τμήμα αυτού που αποκαλούμε «οικογένεια».
Το οικογενειακό τραπέζι είναι αναλλοίωτο, εννοιολογικά και συναισθηματικά στο χρόνο. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σε περιστάσεις όπως είναι οι γιορτές, ο γάμος, ο εορτασμός μιας επιτυχίας, γίνεται λόγος για ένα «τραπέζι». Το τραπέζι συμβολίζει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας και της προσφοράς, συμβολίζει επίσης την ένωση, τη συγκέντρωση υπό μία κοινή στέγη και σε κάθε περίπτωση αποτελεί την ιδανική ευκαιρία για να ενισχυθεί ο θεσμός της οικογένειας.
Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του τμήματος της Νομικής, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Ο τομέας που την ενδιαφέρει αρκετά όσον αφορά στη νομική, είναι εκείνος του ναυτικού δικαίου, ωστόσο την αγγίζουν έντονα και ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών. Σε ένα έξω-νομικό πλαίσιο, λατρεύει ιδιαίτερα τη συγγραφή, τη λογοτεχνία και την τέχνη. Τέλος, προσπαθεί να δραστηριοποιείται όσο το δυνατόν περισσότερο εθελοντικά καθώς υποστηρίζει έντονα τις αρχές της φιλανθρωπίας και ανιδιοτέλειας.
