23.3 C
Athens
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024
ΑρχικήΚοινωνίαΗ αποτυχία του εκπαιδευτικού μας συστήματος

Η αποτυχία του εκπαιδευτικού μας συστήματος


Της Μαρίας Κοζανίτη,

Έξι χρόνια δημοτικό. Τρία χρόνια γυμνάσιο, τρία χρόνια λύκειο, και τέσσερα (στην καλύτερη) πανεπιστήμιο. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Δημοτικό. Μαθαίνεις τις βασικές γνώσεις (ορθογραφία, γραφή, ανάγνωση, αριθμητική κ.λ.π.) και αν είσαι τυχερός και πετύχεις δάσκαλο/α που να ενδιαφέρεται, που δε βαριέται τη δουλειά του και δεν κάνει κάτι άλλο παρά την τυπική 18ωρη παρουσία του στο σχολείο (δεν μπορώ να παραλείψω το αλησμόνητο «πάρτε μια μπαλίτσα και παίξτε», η συνηθισμένη φιγόυρα γυμναστή σε δημόσιο σχολείο) είσαι έτοιμος για να εισαχθείς στη στείρα αποστήθιση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Γυμνάσιο, λοιπόν, και το Ελληνικό δημόσιο σχολείο ήδη ξεκινάει να πλάθει έναν νέο χωρίς σκέψη και κρίση, καθώς η δυνατότητα συγκρότησης τεκμηριωμένης άποψης φαντάζει πλατωνική μπροστά στο τέρας της παπαγαλίας. Η βαθμοθηρία, η χρησιμοθηρική αντίληψη της γνώσης, η προσήλωση στις εξετάσεις και όχι στην ουσία των μαθημάτων είναι τα βασικά χαρακτηριστικά. Ενδεικτική είναι η διεθνής εκπαιδευτική αξιολόγηση του προγράμματος PISA (Programme for International Students Assessment), σύμφωνα με την οποία οι ‘Ελληνες μαθητές,  ανάμεσα στις 37 χώρες του ΟΟΣΑ, κατετάγησαν τέταρτοι από το τέλος στην κατανόηση κειμένου, τα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες, ενώ ακολουθούν η Χιλή, το Μεξικό, η Κολομβία και η Ισπανία.

Ακολουθεί το Λύκειο, ο προθάλαμος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, το οποίο σε όλη τη διάρκειά του παραγκωνίζεται παντελώς και τη θέση του παίρνει το φροντιστήριο. Ο ‘Ελληνας μαθητής ξεκινά ήδη από τα 17 του να εμποτίζεται με την ιδέα ότι όλοι πρέπει να περάσουμε στο πανεπιστήμιο, όλοι πρέπει να αποκτήσουμε ακαδημαϊκή μόρφωση και ότι πρέπει να δώσουμε εν ανάγκη και τρεις φορές πανελλήνιες, προκειμένου να λέμε ότι σπουδάζουμε σε κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ, ούτως ώστε να ανακοινώσουμε σε φίλους και γνωστούς το τμήμα για το οποίο -συνήθως τυχαία και όχι συνειδητά- έχουμε επιλεγεί. Αφού, λοιπόν, είναι εντελώς απροετοίμαστος και χωρίς τα κατάλληλα εφόδια να επιλέξει, σε ηλικία 18 ετών, τον επαγγελματικό του προσανατολισμό, αυτός θα κριθεί σε ένα παλαιό, αναχρονιστικό και χρόνια παγιωμένο διαγωνισμό μνήμης, στον οποίο μπορείς, ας πούμε, να μην εισαχθείς στο τμήμα που σε ενδιαφέρει, επειδή ξέχασες να βάλεις μια περισπωμένη.

Στη συνέχεια, αφού ικανοποιηθεί ο καημός των γονέων (να καμαρώνουν που σπουδάζουν τα παιδιά τους), ο Έλληνας φοιτητής, πλέον, καλείται να ανατρέψει όλο αυτό που έχει μάθει τόσα χρόνια, να σκέφτεται μηχανικά, δηλαδή, και να αποκτήσει κρίση. Από εκεί και πέρα, δεν ενδιαφέρει ούτε τον φοιτητή, ούτε τους γονείς του η ολοκλήρωση των σπουδών σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, καθώς τις περισσότερες φορές είτε η επιλογή του τον απογοητεύει, είτε φαντάζει βουνό μπροστά σε αυτό που είχε συνηθίσει τόσα χρόνια. ‘Άλλωστε δε, η παραμονή στις προπτυχιακές σπουδές και η αναβολή της ολοκλήρωσής τους, θυμίζει τον ωχαδελφισμό που χαρακτηρίζει τον ‘Ελληνα. Όσο για το τέρας της ανεργίας που καλείται να αντιμετωπίσει ο κάθε απόφοιτος πανεπιστημίου, οι λέξεις άγχος, απογοήτευση και αδιέξοδο φαντάζουν μικρές.


Μαρία Κοζανίτη

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κατερίνη. Είναι 21 ετών, φοιτήτρια του τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μιλάει ακατάπαυστα, θέλει να είναι ενήμερη για τα πάντα και στον ελεύθερο της χρόνο κάνει εθελοντικά διαδικτυακή ραδιοφωνική εκπομπή και διαβάζει βιβλία ψυχολογίας. Λατρεύει τα ταξίδια και ευελπιστεί μέσα από τη δημοσιογραφία να αλλάξει τον κόσμο.

TA ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ