Της Αλεξάνδρας Οικονόμου,
Καθημερινά παρατηρούμε τσακωμούς στο δρόμο, στη δουλειά μας, σε κάθε χώρο που μπορεί να βρεθούμε. Γιατί; Για πολλά πράγματα, ξεκινώντας από τα πιο απλά, όπως το παρκάρισμα μέχρι και πιο σοβαρά. Υπάρχει σε κάθε στιγμή της ημέρας ένας εκνευρισμός και μια αρνητικότητα που «κουβαλάμε» πάνω μας και σίγουρα γίνεται αντιληπτή από τους γύρω μας. Αποπνέει η ματιά μας, οι κινήσεις μας μια έντονη νευρικότητα που μπορεί να καταλήξει και σε επιθετικότητα.
Οι λόγοι και οι αιτίες που οδηγούν σε μια τέτοια κατάσταση, ποικίλουν. Σίγουρα παίζει μεγάλο ρόλο το κάθε άτομο κι ο τρόπος επίδρασης των διάφορων περιστατικών σε αυτό. Για παράδειγμα, υπάρχει ένας τσακωμός με οικείο πρόσωπο ή μια αναποδιά στη δουλειά που μας οδηγεί να «ξεσπάσουμε» είτε σε συνεργάτη ή οικείο μας, είτε σε κάποιον άγνωστο που έτυχε να βρεθεί στο δρόμο μας.
Μια γενικότερη ένταση επικρατεί σε όλη τη Ελλάδα λόγω της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας, του μεταναστευτικού κι άλλων κρίσιμων ζητημάτων που ταλανίζουν τη χώρα μας. Όταν ένας νέος δεν μπορεί να εργαστεί, να νιώσει δημιουργικός και ταυτόχρονα να μπορεί να επιβιώσει… πώς θα βρει το κουράγιο να χαμογελάσει, να βγει έξω με θετική ενέργεια; Δύσκολο στις περισσότερες περιπτώσεις. Και το αποκορύφωμα όλων των προβλημάτων είναι τα προβλήματα υγείας. Ένας άρρωστος που μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία και ταλαιπωρείται, αδυνατεί να βγάλει προς τα έξω κάτι το θετικό. Όταν ο ίδιος μέσα σου δεν αισθάνεσαι ήρεμος και δεν ελπίζεις σε κάτι θετικό, είναι σίγουρο ότι αυτό θα βγει και προς τα έξω.
Η επιστήμη της ψυχολογίας έχει μιλήσει πολλές φορές για τη λεγόμενη φράση «είμαι ντάουν σήμερα» ή «δεν έχω κέφια», που επιστημονικά αποκαλείται αρνητική εξωτερικότητα. Πέρα από τις αιτίες που μπορεί να εξαρτώνται από το άτομο και την ψυχολογία του, υπάρχουν κι άλλοι κοινωνικοί παράγοντες που έχουν να κάνουν με τους γύρω μας και την κατάσταση που επικρατεί. Κλασσικά παραδείγματα είναι τα παραπάνω, όπου ξεσπάμε σε άλλους επειδή νιώθουμε εκνευρισμό. Αυτό αποκαλείται μετάθεση θυμού. Το κρισιμότερο για τους ψυχολόγους είναι οι συνέπειες που έχει αυτή η έξαρση θυμού ή ακεφιά στο ίδιο το άτομο κατ’ αρχήν και μετά στην κοινωνία ως σύνολο.
Το ίδιο το άτομο εγκλωβίζεται στον εαυτό του. Γίνεται μίζερο κι εσωστρεφές. Δε γελάει, δεν επικοινωνεί, με αποτέλεσμα να κινείται σαν αυτόματο μηχάνημα, να εκτελεί τις δουλειές του χωρίς να υπάρχει μια λαμπερή πινελιά στον άχρωμο πίνακα της καθημερινότητάς του. Αυτό πολύ σύντομα κι ασυνείδητα οδηγεί στην κατάθλιψη. Το ίδιο το άτομο δεν το συνειδητοποιεί. Και σε διαπιστώσεις των γύρω είτε θα αδιαφορήσεις, είτε θα αντιδράσει άσχημα, επιθετικά, βάζοντας τον ίδιο φραγμό στην προσπάθεια αντίληψης της κατάστασής του. Δεν είναι λίγα τα ποσοστά των ανθρώπων που οδηγούνται σε ψυχιατρικές ασθένειες, γιατί αφήνουν τις κοινωνικές συνθήκες να επιδράσουν τόσο έντονα στην υγεία τους που εν τέλει ασθενούν.
Τέλος, η ίδια η κοινωνία μετατρέπεται σε ένα κλασσικό σκίτσο με ανθρώπους λυπημένους, σκυθρωπούς, χωρίς ζωντάνια. Η εικόνα αυτή γίνεται ακόμη χειρότερη, αν αναλογιστούμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι νέοι, ηλικίας 20-30 ετών.
Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι πρώτον, ο καθένας, όταν νιώσει ευάλωτος, πρέπει να ζητά μια βοήθεια από ειδικό ή να διαβάσει κάποιο επιστημονικό βιβλίο, μήπως βρει μόνος του τη χρυσή τομή στο πρόβλημά του. Δεύτερον και κρισιμότερο, ο καθένας κι όλοι μας ως κοινωνία πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα πιο θετικά, με περισσότερη μαχητικότητα και πίστη. Κάθε φορά που λέμε «Γιατί είμαστε έτσι; Πώς έγινε αυτό;», ας σκεφτούμε ότι άλλοι άνθρωποι πεθαίνουν έξω στο δρόμο. Η πιο σοφή φράση που ακούστηκε για τέτοιες περιπτώσεις είναι η εξής, «Τα δύσκολα είναι για τους δυνατούς. Τα εύκολα είναι για τους αδύναμους κι ονομάζονται αποτυχημένοι!!!».
Think positive and on!
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πόλη της Πρέβεζας, όπου ολοκλήρωσε την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Πλέον σπουδάζει στη Νομική του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Γνωρίζει αγγλικά και γερμανικά.
