Της Σαλίνα Γαβαλά,
«Πρέπει να είναι μεγαλύτερα τα όνειρά μας από εμάς. Κι εμείς μεγαλώνοντας πρέπει να ξαναβρίσκουμε το παιδί μέσα μας…»
Από παιδί ονειρευόμουνα να γίνω ηθοποιός. Σπούδασα στο κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδας υποκριτική, θεατρολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και υποκριτική κινηματογράφου στο Λος Άντζελες. Αφού δούλεψα για κάποια χρόνια στην Αθήνα, σαν ηθοποιός σε μιούζικαλ, καθώς και σε άλλες παραστάσεις, κάποια στιγμή άρχισα να νιώθω λίγο απογοητευμένη από τον τρόπο που λειτουργούσαν τα πράγματα και κάπως έτσι ήρθε στη ζωή μου για να με διεκδικήσει η μουσική. Όπως λέω και στην παράσταση «ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ», της οποίας υπογράφω το κείμενο, τα «όνειρα είναι σαν τους ανθρώπους, αν κάποιο δε σε θέλει, κάποιο άλλο σε ερωτεύεται».
Έτσι, λοιπόν, με έναν πολύ μαγικό τρόπο, σαν από μηχανής θεός ήρθε η μουσική στη ζωή μου και μπήκα στη δισκογραφία με το πρώτο μου τραγούδι «Πονάει η Αγάπη», το οποίο και αγάπησε κεραυνοβόλα ο κόσμος. Αφού για κάποια χρόνια κινήθηκα σε ροκ μονοπάτια, τόσο δισκογραφικά, όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις μου και στις συνεργασίες μου, ένιωσα ότι μεγαλώνοντας είχα την ανάγκη να στραφώ σε πιο εσωτερικούς ερμηνευτικούς δρόμους. Συνεπώς, τα τελευταία χρόνια, το ύφος των τραγουδιών που έχω κυκλοφορήσει έχει διαφοροποιηθεί. Προσωπικά, λέω ότι το ροκ ήταν η καλλιτεχνική μου εφηβεία και το έντεχνο (ας μου συγχωρεθεί ο όρος) είναι η καλλιτεχνική μου ωριμότητα. Έτσι γεννήθηκε «Ο Άνθρωπος» το «Καρδιά σα Θάλασσα» και το πρόσφατο, «Μόνο οι Γενναίοι», που είναι και το πρώτο τραγούδι σε δική μου μουσική και στίχο.
Παράλληλα, αποφάσισα να μπλέξω τις αγάπες μου και να τους δώσω έναν κοινό χώρο να συναντηθούν. Για αυτό το λόγο, αποφάσισα να γράφω, να παίζω και να τραγουδάω σε μια μουσική παράσταση (ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ) με στοιχεία αυτοβιογραφικά, αλλά πανανθρώπινα και με άξονα αγαπημένα τραγούδια, αλλά και στοιχεία αυτοβελτίωσης. Είναι μια δουλειά που για μένα δε θα τελειώσει ποτέ, με άλλα λόγια, θεωρώ ότι θα την συναντάω και θα τη συνεχίζω με διαφορετική μορφή και από άλλη οπτική. Είναι ένας οδηγός αισιοδοξίας που χρειάζομαι να ξαναδιαβάζω και ένα ταξίδι αυτογνωσίας, από εκείνα που θέλεις να ξανακάνεις!
Με αυτή τη δουλειά ένιωσα γεμάτη, όχι μόνο σαν καλλιτέχνης, αλλά και σαν άνθρωπος. Ειδικότερα, μέσα από το κείμενο, ο κόσμος που μας παρακολουθούσε ένιωθε ότι ταυτιζόταν και έβρισκε απαντήσεις και λύσεις σε ανησυχίες και απογοητεύσεις, μαθαίνοντας απλά να αγαπάει τον εαυτό του και συνάμα τους άλλους. Αντιλήφθηκε ακόμη, να ζει τις στιγμές και το τώρα που είναι και το μυστικό για να είμαστε ευτυχισμένοι και καλύτεροι άνθρωποι!
Τον Γενάρη του προσεχούς έτους, θα συμμετέχω στην αναβίωση της θρυλικής παράστασης «Όμορφη Πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Παράλληλα, ετοιμάζω το νέο μου έργο, αλλά και ορισμένες ζωντανές εμφανίσεις.
Νιώθω ότι έχω πετύχει να μετατρέπω τις όποιες απογοητεύσεις μου σε τέχνη και σε επιτυχία. Έχω γίνει μέσα από αυτές πιο δημιουργική και έμαθα να εξερευνώ τα καλλιτεχνικά μου όρια. Επίσης, έμαθα να γράφω κείμενα, στίχους, μουσική και να εκφράζομαι παράλληλα μέσα από όλα τα είδη τέχνης, καταργώντας και προσδιορίζοντας εκ νέου τα όριά τους. Αυτό για μένα είναι και η απόλυτη μορφή καλλιτεχνικής ελευθερίας. Αντιμετωπίζω τα τραγούδια σαν θεατρικό μονόλογο. Τη συγγραφή σαν ένα είδος ψυχανάλυσης και άσκησης… Την υποκριτική σαν έναν τρόπο να παντρέψω όλα όσα αγαπώ.
Δεν έχω απωθημένα… παρά μόνο ένα. Να εξερευνήσω με τον ίδιο τρόπο και τον κινηματογράφο. Να μου δοθεί η ευκαιρία να δημιουργήσω μια ταινία που ονειρεύομαι. Γιατί τα όνειρα δεν τελειώνουν ποτέ! Και τα δικά μου μεγαλώνουν μαζί με εμένα.
