Της Εύας Κρίκη,
Θέλω να φτιάξεις μια εικόνα, σαν να είναι δική σου ανάμνηση. Ένα παιδί περίπου 7-8 χρονών κάθεται δίπλα στο αναμμένο τζάκι και βλέπει άλμπουμ φωτογραφιών. Ανάμεσα στις φωτογραφίες παρατηρεί τον εαυτό του, οικεία και μη πρόσωπα, άγνωστες θάλασσες και δάση. Στο τέλος κάθε άλμπουμ, υπάρχουν φιλμ, τα οποία το παιδί επεξεργάζεται, φέρνοντάς τα στο φως της φωτιάς. Σε μια τέτοια ανάμνηση βρίσκεται η πηγή της αγάπης μου για τη φωτογραφία, κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
Χρόνια μετά από αυτή τη στιγμή, οι πανελλήνιες με έφεραν στο Ρέθυμνο και μαζί με την Κοινωνιολογία, ξεκίνησαν και τα μαθήματα φωτογραφίας. Έμαθα τα τεχνικά της τέχνης αυτής, λήψη, επεξεργασία, επιλογή και κυριότερα, ήρθα σε επαφή με πολλούς φωτογράφους, είτε μέσω των παρουσιάσεων του σεμιναρίου, είτε στις εκθέσεις που γίνονται ανά καιρούς στην πόλη. Φυσικά, αυτό με επηρέασε και άρχισα να πειραματίζομαι με τρόπους λήψης, επεξεργασίας, ασπρόμαυρες και έγχρωμες εικόνες. Δημιούργησα ένα αρχείο περίπου 50.000 φωτογραφιών μέσα σε διάστημα 4 χρόνων, από τις οποίες, προφανώς, κράτησα ελάχιστες. Μέσα σε αυτό το διάστημα, συνεργάστηκα με μαγαζιά, ξενοδοχεία και μια εταιρεία μάρκετινγκ, κάτι το οποίο με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι δεν μπορώ να κάνω την τέχνη αυτή επάγγελμά μου, καθώς η commercial εκδοχή της φωτογραφίας δολοφονούσε αργά και βασανιστικά τη δημιουργικότητα μου.
Όσον αφορά τα θέματα που με απασχολούν, είμαι της άποψης ότι οι φωτογραφίες είναι παντού γύρω μας, αρκεί να πάρουμε την απόφαση να θέσουμε το κάδρο. Αρχικά, τράβαγα τα πάντα, τοπία, κτήρια, δρόμους, ανθρώπους ή συνδυασμούς όλων αυτών. Άργησα να καταλάβω τι είναι ακριβώς αυτό που τραβάω, αν και αυτό μου παρουσιαζόταν σε πολλά μου κάδρα. Πάντα υπήρχε ένα κοινό στοιχείο που πλέον κατανοώ και προσπαθώ να ανιχνεύσω πιο συνειδητά. Κυνηγούσα και κυνηγάω τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, τον ανθρώπινο χαρακτήρα που κρύβεται πίσω από ένα τοπίο, ένα κτήριο ή ένα πορτραίτο. Όσο αυθαίρετο και γενικό ακούγεται αυτό σε μερικούς, η αλήθεια είναι πως το ανθρώπινο κομμάτι που ψάχνω να φωτογραφίσω δεν είναι παρά προσωπικό, ένας ξαφνικός συγχρονισμός της πραγματικότητας με το μέσα μου. Φυσικά, αυτό που γίνεται κατανοητό από το θεατή δεν είναι, σχεδόν ποτέ, ίδιο με αυτό που παρουσιάζει το έργο και προσωπικά, δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Θέλω, όταν κάποιος δει τις εικόνες μου, να νιώσει, ό,τι και αν είναι αυτό που θα νιώσει, από ηρεμία μέχρι αηδία. Η τέχνη, άλλωστε, ποτέ δεν ήταν ούτε θα είναι απλή ομορφιά.
Προσωπικά, δε βλέπω τη φωτογραφία αποκλειστικά ως επάγγελμα, από την άποψη ότι δε με εκφράζει απόλυτα αυτή η εκδοχή της. Αναγνωρίζω ότι είναι ένα επάγγελμα, το οποίο αν δουλέψεις σωστά έχει να σου παρέχει πάρα πολλά και μπορείς να χτίσεις ένα όνομα σε όποιον χώρο κι αν επιλέξεις (μόδα, αρχιτεκτονική, γάμους κ.α.), αλλά δεν έχω βρει ακόμα τον τρόπο να συνδυάσω την οπτική μου ξεκάθαρα με κάποιον από αυτούς τους χώρους. Προς το παρόν, και στο άμεσο μέλλον, θέλω να συνεχίσω να παρατηρώ και να τραβάω ό,τι περίεργο αντιλαμβάνομαι, είτε είναι η αντανάκλασή μου στο καθρέφτη, είτε ένα τοπίο. Η φωτογραφία, σε σχέση με τα υπόλοιπα είδη τέχνης, μου δίνει έναν πιο άμεσο τρόπο να αντιλαμβάνομαι το κοινωνικό και προσωπικό μου γίγνεσθαι και αυτός είναι ένας από τους λόγους που θα συνεχίσω να απαθανατίζω.
