Του Γιώργου Ναθαναήλ,
Ο Κάρολος Άιτελ Φρειδερίκος Ζεφυρίνος Λουδοβίκος του Χοεντσόλερν-Ζιγκμαρίνγκεν γεννήθηκε στις 20 Απριλίου του 1839 και ήταν δεύτερος γιος του Κάρολου Αντωνίου. Σπούδασε αρχικά στο Μύνστερ και το 1857 παρακολούθησε μαθήματα σχετικά με το πυροβολικό στο Βερολίνο. Μέχρι να γίνει βασιλιάς της Ρουμανίας, ήταν στρατιωτικός του πρωσικού στρατού και έως τότε πολέμησε στο δεύτερο πόλεμο του Σλέσβιχ και συμμετείχε στην επίθεση στο κάστρο της Φρεντερίτσια και στο Ντίμπολ.
Ο πρώην κυβερνήτης της Ρουμανίας, Αλέξανδρος Ιωάννης Κούζας, είχε ενοποιήσει τη Ρουμανία, αλλά είχε πρόσφατα εκδιωχθεί από τη χώρα. Συνεπώς, η Ρουμανία βρισκόταν σε πολιτικό αδιέξοδο και ταυτόχρονα ο κίνδυνος διάσπασης της χώρας ήταν ορατός. Ο θρόνος της Ρουμανίας είχε χηρεύσει κι έπρεπε να βρεθεί διάδοχος. Ο Ναπολέων Γ’ Βοναπάρτης, με τον οποίο η οικογένεια του Καρόλου είχε καλές σχέσεις, πρότεινε τον Κάρολο. Η Ρουμανία, βαθύτατα επηρεασμένη από την κουλτούρα των Γάλλων, δέχθηκε αυτή την πρόταση.
Η μετάβασή του στη χώρα δεν ήταν εύκολη. Η Πρωσία και η Αυστροουγγαρία δεν είχαν καλές σχέσεις, οπότε πήγε πρώτα στην Ελβετία για να βγάλει ελβετικό διαβατήριο και από το Μπάζιας ταξίδεψε με καράβι στο Τούρνου Σεβερίν. Στις 20 Απριλίου 1866 εκλέχτηκε Κυβερνήτης της χώρας και στις 10 Μαΐου μίλησε ενώπιον του ρουμανικού λαού, ο οποίος έδειξε να τον συμπαθεί.
Στις 29 Ιουνίου 1866 η Ρουμανία απέκτησε ένα νέο σύνταγμα, το οποίο ήταν πιο προοδευτικό και αγνοούσε την κυριαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, πράγμα που άνοιξε τον δρόμο για την ανεξαρτησία της χώρας. Καθιερώθηκε, επίσης, ότι δε γινόταν να διαδεχθεί τον Κάρολο στον θρόνο μη άρρεν διάδοχος. Το 1877 η Ρουμανία ανεξαρτητοποιήθηκε πλήρως από την Οθωμανική αυτοκρατορία και το 1878 ο Κάρολος απέκτησε τον τίτλο της Βασιλικής Υψηλότητας. Το 1881 το Σύνταγμα του 1866 τροποποιήθηκε για να ανακηρύξει τη Ρουμανία βασίλειο και έτσι ο Κάρολος ήταν πλέον βασιλιάς της χώρας. Η στέψη του έγινε στις 10 Μαΐου 1881.
Η βασιλεία του Καρόλου ήταν η πιο μακρά σε διάρκεια στη ρουμανική ιστορία. Ο Κάρολος βοήθησε τη χώρα να ορθοποδήσει οικονομικά, αλλά δε συνέχισε το εκσυγχρονιστικό έργο του Ιωάννη Κούζα σχετικά με τη μεγάλη ιδιοκτησία. Ο ίδιος ανήκε στην τάξη των μεγαλογαιοκτημόνων της Γερμανίας. Ωστόσο, αυτή του η ενέργεια οδήγησε σε κοινωνικές αναταραχές κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, με σημαντικότερη αυτή του 1907.
Κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου του 1877-1878, ο Κάρολος πολιόρκησε την Πλέβνα, την οποία εκπόρθησε στο τέλος. Η μάχη ήταν σημαντική για την έκβαση του πολέμου και την ανεξαρτησία της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας. Ο βασιλιάς το 1913 απέσπασε τη Δοβρουτσά από τη Βουλγαρία.
Το 1914, με την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, ο Κάρολος ήθελε η χώρα του να πολεμήσει στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων, γιατί ο Κάιζερ της Γερμανίας, Γουλιέλμος ο Β’ ήταν ξάδερφός του. Ωστόσο, η κοινή γνώμη ήθελε η χώρα να πολεμήσει στο πλευρό της Αντάντ.
Ο Κάρολος πέθανε στις 10 Οκτωβρίου 1914, χωρίς να αφήσει άρρενα διάδοχο. Η κόρη που είχε αποκτήσει είχε πεθάνει, όταν ήταν τριών χρονών. Έτσι, στο θρόνο τον διαδέχθηκε ο δεύτερος γιος του αδερφού του, Φραγκίσκος.
