Του Ραφαήλ-Νικόλαου Μπελενιώτη,
Η διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας βρίσκεται όλο και πιο κοντά, με τις ημέρες της εκλογής να πλησιάζουν μέρα με τη μέρα. Μέσα στα ονόματα που ξεχώρισαν τελευταία, ακούστηκε από ουκ ολίγα χείλια και blogs το όνομα της Μαρίας Δαμανάκη.
Στο όνομα της Μαρίας Δαμανάκη θα μπορούσε να συμπυκνωθεί το όνομα της «μεταρρύθμισης» μετά τη Μεταπολίτευση. Ξεκίνησε στο ΚΚΕ στα νεανικά της χρόνια, για να τραβήξει έπειτα τον δρόμο της στη διάσπαση της Αριστεράς, φτάνοντας να γίνει πρόεδρος του Συνασπισμού. Όταν αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα για δήμαρχος της Αθήνας, είχε την στήριξη του Σημίτη, και κατόπιν πέρασε στο Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Η φρενιτιώδης αυτή διαδρομή, η οποία συμπεριλαμβάνει ένα μεγάλο φάσμα -αν όχι όλο- της ελληνικής πολιτικής σκηνής, την έχει καταστήσει έναν άνθρωπο με ευρύτερη κοινή αποδοχή από το πολιτικό φάσμα. Αναμφισβήτητα, πρόκειται για έναν άνθρωπο, που έχει ταυτιστεί με τη σύγχρονη πολιτική ελληνική ιστορία.
Στην Ελλάδα της Ευρώπης, η Μαρία Δαμανάκη φαντάζει άριστη επιλογή. Έχει εργαστεί στους σκιώδεις διεθνείς ευρωπαϊκούς οργανισμούς, όπως ο πετυχημένος και πολλά υποσχόμενος οργανισμός για την Αλιεία στην Ε.Ε., ενώ αυτήν τη στιγμή προΐσταται μιας διεθνούς οργάνωσης για την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος. Σε μια κρίσιμη στιγμή, κατά την οποία η υπεραλίευση στις Ελληνικές θάλασσες, μερικές φορές αγγίζει ανησυχητικά επίπεδα, είναι περιττό να θυμίσουμε πως άλλες χώρες αντιμετωπίζουν με μεγαλύτερη προσοχή τούτο τον κίνδυνο, έχοντας δρομολογήσει μέτρα και διατάγματα για την αποσόβησή του.
Ένα ακόμα ατού, είναι ο άριστος συνδυασμός του πατριωτισμού με τον κοσμοπολιτισμό. Οι αντιδικτατορικοί αγώνες της αναδεικνύουν τα δημοκρατικότατα αισθήματά της, αφού μαζί με τη γενιά της έδωσε τον αγώνα ενάντια στο καθεστώς των συνταγματαρχών. Όμως, οι αντιδικτατορικοί εκείνοι αγώνες δεν στάθηκαν εμπόδιο –ως αφελείς αυταπάτες ή ως αρρώστια– όταν ο κόσμος της Ελλάδας άλλαζε και η αλλαγή ερχόταν.
Η Μαρία Δαμανάκη, δηλαδή, συμβολίζει μια βαθύτερη επιτυχία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και της γενιάς της γενικότερα. Δεν έψαξε ποτέ -πολιτικά τουλάχιστον- στα απόνερα της νοσταλγίας, για να βρει κάτι αντίστοιχο σε ψυχική ένταση με τον αντιδικτατορικό αγώνα, στον οποίο συμμετείχε, όταν ο δεύτερος δικαιώθηκε. Κατάφερε αυτό που έγραφε ο Απόστολος Δοξιάδης, «πένθησε πετυχημένα» και συναντήθηκε με την πραγματική ζωή. Δεν καθηλώθηκε σε μια «πολιτισμική εφηβεία», όπως πολλοί άλλοι, οι οποίοι έτυχε (γιατί τύχη ήταν!) να βρεθούν σε κυβερνητικούς θώκους για μια τετραετία, ανταλλάσσοντας τις ντουντούκες με τους ζουρνάδες. Η καθήλωση, η οποία βασάνισε πολλούς ανθρώπους της γενιάς του Πολυτεχνείου και τους φόρτωσε με εμμονές και ψευδαισθήσεις, που αργά ή γρήγορα τους οδήγησαν και στην πτώση τους. Κάποια στιγμή η επήρεια υποχωρεί και το ξενέρωμα έρχεται. Αλλά οι ψευδαισθήσεις τους μετέτρεψαν σε κομματικούς σατράπηδες και πολιτικούς αλαζόνες, με επιθυμία να ρυθμίζουν στο έπακρο τις ζωές των άλλων!
Η Μαρία Δαμανάκη, αυτή η δυναμική γυναίκα που γλύτωσε από τη νόσο της μεταπολίτευσης, έδειξε με την πορεία της την ανιδιοτέλεια και το ακέραιο του χαρακτήρα της. Η άξια και αναγνωρισμένη διεθνής επίτροπος, η καταξιωμένη αγωνίστρια και Ελληνίδα πολιτικός, αν ευοδωθεί να φτάσει στο ύπατο αξίωμα του ΠτΔ, καλώς να φτάσει. Θα είναι μια γυναίκα ενήλικας στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, με κατεύθυνση στην Ιστορία. Αρέσκεται στο να αποκωδικοποιεί την τρέχουσα επικαιρότητα μέσω της αρθρογραφίας.
