Του Θάνου Κουλουβάκη
Λίγο μετά την οριστικοποίηση του μηχανογραφικού, οι προβλέψεις σχετικά με τα μόρια της εκάστοτε σχολής γίνονται ολοένα και περισσότερες. Οι μαθητές και οι μαθήτριες αναμένουν να δουν τα τελικά αποτελέσματα που επήλθαν έπειτα από έναν – τουλάχιστον – δύσκολο χρόνο. Η ώρα εκείνη που θα ενημερωθούν σχετικά με τη σχολή στην οποία κατόρθωσαν να μπουν, είναι κοντά και η αγωνία κορυφώνεται για τους περισσότερους μαθητές και τις περισσότερες μαθήτριες.
Αρκετοί και αρκετές ίσως γνωρίζουν, ήδη, ότι έχουν καταφέρει να αποκτήσουν μία θέση σε μία σχολή που θεωρούν ότι θα τους αρέσει. Το ζήτημα είναι ότι δεν έχουν όλοι και όλες αυτήν την «τύχη». Ενδεχομένως, ορισμένοι μαθητές και ορισμένες μαθήτριες να μην κατάφεραν να μπουν και να φοιτήσουν στη σχολή που δήλωσαν ως πρώτη επιλογή· ίσως δεν κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν μία θέση ούτε στη δεύτερη ή στην τρίτη.
Τι σημαίνει, όμως, αυτό και για ποιο λόγο ακριβώς πρέπει να το αντιμετωπίζουμε ως μία αποτυχία; Έχει διαμορφωθεί κοινωνικά η άποψη, ότι αν κάποιο άτομο δεν καταφέρει να γράψει καλά στις πανελλαδικές εξετάσεις – όπου το «καλά» είναι κοινωνικά κατασκευασμένο και προσεκτικά ορισμένο ως μία δεδομένη αντικειμενική αλήθεια – τότε δεν θα καταφέρει τίποτε στη ζωή του. Με βεβαιότητα θα μπορούσα να πω ότι όλες και όλοι έχουμε κληθεί να αντιμετωπίσουμε τουλάχιστον έναν άνθρωπο, ο οποίος αντιμετώπιζε τις πανελλαδικές ως το τέλος του κόσμου – στην περίπτωση της αποτυχίας – ή τη γη της επαγγελίας – στην περίπτωση της επιτυχίας.
Και σε αυτήν την περίπτωση, βέβαια, είναι εύλογο να αναφέρουμε ότι η «επιτυχία» και η «αποτυχία» είναι δύο καταστάσεις πολύ προσωπικές και σε κάθε περίπτωση το εκάστοτε άτομο τις αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο. Συνεπώς, απορώ πώς γίνεται να αντιμετωπίζουν ορισμένα άτομα ένα αποτέλεσμα με αυτόν τον τρόπο· απορώ πώς θεωρούν ότι ένα αποτέλεσμα μπορεί να σου καταστρέψει ολόκληρη τη ζωή. Να σας πω κάτι φίλοι και φίλες; Αυτό το αποτέλεσμα δεν μπορεί να σας καταστρέψει τη ζωή, δεν μπορεί να επιφέρει την επαγγελματική σας αποτυχία και σίγουρα δεν σημαίνει ότι – αν δεν ήταν αυτό που επιθυμούσατε – δεν θα καταφέρετε τίποτε στη ζωή σας.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να σας φέρω απτά παραδείγματα προκειμένου να αποδείξω τα όσα περιγράφονται παραπάνω· δεν θα σας μιλήσω για επιτυχημένους ανθρώπους που αποφάσισαν να μην συνεχίσουν τις σπουδές τους ή για ανθρώπους που δε σπούδασαν ποτέ. Άλλωστε, η επιτυχία – όπως έχουμε ήδη πει – είναι προσωπική υπόθεση και δεν είμαι εγώ αυτός που θα υποδείξει τι μπορεί να σας κάνει ευτυχισμένους και ευτυχισμένες. Αυτό που θέλω να σας πω είναι ότι οι πανελλαδικές – ή οποιεσδήποτε εξετάσεις – δεν είναι το εισιτήριο για τον παράδεισο· είναι, απλώς, μία σειρά εξετάσεων που τα αποτελέσματά τους μπορεί να εντάξουν το άτομο σε ένα πανεπιστήμιο. Μέχρι εκεί.
Όσο δαιμονοποιούμε την απόφαση ορισμένων ατόμων να μην διαγωνιστούν σε αυτές τις εξετάσεις, ή όσο ασκούμε κριτική στους μαθητές και στις μαθήτριες που δεν έγραψαν «καλά», τόσο δίνουμε μεγαλύτερη αξία σε αυτή τη διαδικασία, της οποίας ο σκοπός δεν είναι να κρίνει άτομα ή να διαγράφει ευκαιρίες, αλλά να δημιουργεί καινούργιες. Συνεπώς, εγώ θα ήθελα να επικεντρωθώ μονάχα στους μαθητές και στις μαθήτριες που φέτος κλήθηκαν να γράψουν και να διαγωνιστούν σε αυτές τις δύσκολες εξετάσεις. Αν είναι ικανοποιημένοι και ικανοποιημένες με τα αποτελέσματά τους, τότε θα ήθελα να τους ευχηθώ πολλά συγχαρητήρια. Αν όχι, τότε θα ήθελα να τους πω ότι αυτό το αποτέλεσμα δε σηματοδοτεί τίποτε για τη μετέπειτα πορεία τους.
Κι αν οι γονείς είχαν μεγαλύτερες απαιτήσεις, αν οι καθηγητές και οι καθηγήτριες είχαν υψηλές προσδοκίες και δεν εκπληρώθηκαν ποτέ, το ζήτημα είναι δικό τους και ας το λύσουν μόνοι τους. Αν οι μαθητές και οι μαθήτριες είναι ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα – όποιο κι αν είναι αυτό – δεν υπάρχει λόγος οι υπόλοιποι να παρεμβαίνουν σε ξένες ζωές.
Γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα. Σπουδάζει στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ρέθυμνο. Αφοσιώθηκε από μικρή ηλικία στη λογοτεχνία – τόσο ως αναγνώστης όσο και ως δημιουργός. Στα εφηβικά του χρόνια ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την αρθρογραφία, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τον χώρο των εκδόσεων και δύο βιβλία του έχουν εκδοθεί.
