Του Παύλου Ι. Αλεξιάδη,
Την ώρα που συντάσσονται αυτές οι γραμμές συντελείται η τελευταία πράξη της εθνικής τραγωδίας που ονομάζεται διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Από τις 25 Ιανουαρίου 2015 έως τις 7 Ιουλίου 2019 ο τόπος βίωσε μια συνεχή υποβάθμιση. Το ταξικό μίσος, η οικονομική ανελευθερία, ο μεγάλος διχασμός του λαού, η πολιτική βία και ο εξαγνισμός της τρομοκρατίας είχαν σχεδόν θεσμοθετηθεί από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑνΕλλ.
Ο Αλέξης Τσίπρας αυτή η τυραννική και σκοτεινή μορφή που κυριαρχούσε με το απύθμενο θράσος του και την τριτοκοσμική ειρωνεία του πάνω στον τόπο μπορεί να μην είναι πια πρωθυπουργός αλλά παραμένει ως ηγέτης της αντιπολίτευσης όπου θα «δουλέψει με πείσμα» για να επανέλθει στην εξουσία για μια «δεξιά παρένθεση», έτσι είναι πολύ πιθανόν να επιστρέψει στον παλαιό ρόλο του λαϊκιστή ηγήτορα των αγανακτισμένων. Επίσης η είσοδος των μικρών κομμάτων όπως η Ελλ. Λύση και η Μέρα 25 μας κάνουν να περιμένουμε ότι η ποιότητα της νέας κοινοβουλευτικής σύνθεσης θα είναι εξαιρετικά χαμηλή. Πολύ θετικό βέβαια για την δημοκρατία μας είναι το ότι η ναζιστική συμμορία της Χρυσή Αυγή μένει εκτός Βουλής.
Αυτά τα τεσσεράμιση χρόνια ανήκουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, για αυτό αξίζει να χαρούμε. Είμαστε όμως υποχρεωμένοι να διακόψουμε τους πανηγυρισμούς μας. Όχι γιατί μας κάνει σκεπτικούς το υψηλό ποσοστό, σε σχέση με τα πεπραγμένα του, που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά γιατί η πραγματικότητα ξεδιπλώνεται αμείλικτη μπροστά μας. Είναι παρά πολλοί οι οικονομικοί σκελετοί που αφήνει στο ντουλάπι η απερχόμενη κυβέρνηση και για αυτό οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις όσο αντιδημοφιλείς και αν είναι (ορισμένες από αυτές) πρέπει να είναι το ΠΡΩΤΟ μέλημα της νέας κυβέρνησης. Η μεσαία τάξη από ταξικός εχθρός πρέπει να ξαναγίνει η ατμομηχανή της Ελληνικής οικονομίας μέσα από την άμεση ελάφρυνση των δυσβάσταχτων φόρων.
Μόνον με επίπονες αλλαγές και ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις θα μπορέσει να έρθει η οικονομική ανάπτυξη στον τόπο. Γιατί ας μην γελιόμαστε από την οικονομική ανάπτυξη αρχίζουν και τελειώνουν όλα. Χωρίς οικονομική ανάπτυξη δεν υπάρχει ούτε παιδεία, ούτε άμυνα αλλά ούτε και δημογραφικά ακμάζουσα κοινωνία.
Και με τις αντιδράσεις τι θα γίνει; Αν από τις 8 Ιουλίου βγουν οι Ρουβίκωνες μαζί με τους νοσταλγούς της «17Ν» έχοντας την κρυφή ανοχή του αντιπολιτευόμενου ΣΥΡΙΖΑ, με το παγιωμένο ποσοστό του στην κοινωνία, και καίνε τον τόπο; Στο παρελθόν υπήρξαν κυβερνήσεις που είχαν αξιόλογους μεταρρυθμιστικούς στόχους οι οποίες πνίγηκαν στις πλατείες των αγανακτισμένων τώρα όμως μετά το πέρασμα της λαίλαπας του ΣΥΡΙΖΑ όλοι αυτοί οι θιασώτες της βίας είναι πλήρως απαξιωμένοι στα μάτια της κοινωνικής πλειοψηφίας. Όσο ισχυρά και αν είναι τα πυρά, αν είναι απαξιωμένα θα παραμένουν άσφαιρα.
Τώρα στην Πειραιώς, στο αρχηγείο της ΝΔ, επικρατεί αναβρασμός. Τα πρώτα αποτελέσματα δίνουν στην ΝΔ 39,6% ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ 31,6%. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο νικητής των εκλογών και είναι έτοιμος να αποδεχθεί το νέο του αξίωμα. Στο γραφείο του επικρατεί συνωστισμός, κραυγές χαράς και επευφημίες ακούγονται από παντού. Τα τηλέφωνα δεν σταματάνε να χτυπάνε. Είναι ο πρόεδρος Τράμπ, ο Ταγίπ Εεντογάν, ο Εμανουέλ Μακρόν, είναι η Αγγέλα Μέρκελ… Οι συνεργάτες του τον περικυκλώνουν: «Κύριε Πρόεδρε αυτό» λέει ο ένας, «Κύριε Πρόεδρε περιμένουν οι δημοσιογράφοι» λέει ο άλλος.
Μέσα σε αυτό το κλίμα πανζουρλισμού και θριάμβου ίσως βρει τον χρόνο να κοιτάξει την φωτογραφία του πατέρα του πάνω στο γραφείο του και να συλλογιστεί τι συμβαίνει όταν η κατάρα του τόπου μας, η συναλλαγή καταπνίγει τις προσπάθειες μεταρρυθμιστών ηγετών. Ίσως σε αυτήν την στιγμή, κατά την έξοδο από την θριαμβική αψίδα, βρεθεί κάποιος από τους συνεργάτες του να του θυμίσει τα λόγια της Μ. Θάτσερ, που θα του φανούν παρά πολύ χρήσιμα στο μέλλον: «Αν δίνεις προσοχή στις αντιδράσεις και στα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, τότε δεν κυβερνάς αλλά υπακούς».
