Της Ευτυχίας Αλικάκου,
Οι ευρωεκλογές αποτελούν την ύψιστη έκφραση της βούλησης των Ευρωπαίων πολιτών οι οποίοι καλούνται να αποφασίσουν ποιοι θα εκπροσωπούν τα συμφέροντα τα δικά τους όσο και του κράτους-μέλους προέλευσης τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο, οι προεκλογικές καμπάνιες τόσο της κυβέρνησης όσο και των κομμάτων της αντιπολίτευσης φαίνονται να υποτιμούν αυτή τη διάσταση, αντιμετωπίζοντας τις σχεδόν αποκλειστικά ως «μονάδα μέτρησης» της δημοτικότητας τους από το λαό ενόψει των εθνικών εκλογών. Αυτή η τάση είναι ως ένα βαθμό θεμιτή καθώς βάσει της θεμελιώδους αρχής της πολιτικής επιστήμης τα κόμματα (είτε κυβερνώντα είτε όχι) επιθυμούν πάντα την απόκτηση ή τη διατήρηση της εξουσίας και ως εκ τούτου τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών φανερώνουν ποιο θα είναι το μέλλον τους στη πολιτική σκηνή.
Δυστυχώς όμως, παρατηρείται ιδιαίτερα στις φετινές ευρωεκλογές μία έξαρση αυτού του φαινομένου της.. «σφυγμομέτρησης» της πρόθεσης ψήφου των πολιτών. Συγκεκριμένα η ρητορική των κομμάτων περιορίζεται σχεδόν κατά 100% στα του οίκου μας, ήτοι σε προεκλογικές εξαγγελίες και υποσχέσεις όπου η φράση «Ευρωπαϊκή ένωση» ή «Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο» εντοπίζονται στη καλύτερη προς το τέλος των ομιλιών. Έτσι, σαν το περιβόητο «κερασάκι στη τούρτα». Οι δε επικεφαλής, επικεντρώνουν όλη τη καμπάνια στο πρόσωπο τους και όχι στις προτάσεις και στις προσωπικότητες των υποψηφίων ευρωβουλευτών που θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στο ευρωκοινοβούλιο.
Αυτή η κατάσταση έρχεται να επιστεγάσει την ήδη ελλιπή γνώση των Ελλήνων πολιτών περί θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που-κακά τα ψέματα- ποτέ δεν ένιωσαν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Έλληνας εγκλωβίστηκε μέσα στη φούσκα του «περιούσιου λαού» του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού και ως εκεί. Σήμερα, αν κάποιος δεν έχει φοιτήσει σε σχολή πολιτικών επιστημών ή διεθνών σχέσεων, ζήτημα είναι αν ξέρει ποια είναι η έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Αλλά πες αυτό είναι λεπτομέρεια. Ζήτημα είναι αν ξέρει ποια είναι η βαρύτητα της συμμετοχής των ευρωβουλευτών (που Ο ΙΔΙΟΣ θα «βάλει» μέσα στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο) στη λήψη των αποφάσεων στην Ε.Ε.
Ευθύνονται οι ίδιοι οι πολίτες; Κατά ένα μεγάλο βαθμό ναι διότι ο καθείς είναι υπεύθυνος τόσο για αυτά που ξέρει όσο και για αυτά που δεν θέλησε ποτέ να μάθει. Φταίνε όμως επίσης και άλλοι φορείς: η οικογένεια, το σχολείο, οι πολιτικοί, οι πνευματικοί άνθρωποι ακόμα και οι δημοσιογράφοι που αφιερώνουν ώρες τηλεοπτικού χρόνου στο πολιτικό ρεπορτάζ και στους ανεβασμένους τόνους ανάμεσα σε Τσίπρα και Μητσοτάκη χωρίς ούτε ένας να θελήσει να κάνει για παράδειγμα μια επιμορφωτική εκπομπή για το ρόλο του κάθε Ευρωπαϊκού θεσμού.
Και είναι φυσικό αφού μόνο το Μακεδονικό θα…«πουλήσει». Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!
Γεννήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 1993. Έχει σπουδάσει Πολιτική Επιστήμη και Δημόσια Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ενώ είναι απόφοιτος νομικών σπουδών στη Γαλλία και κάνει μεταπτυχιακές σπουδές εξ αποστάσεως στο Δίκαιο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η αρθρογραφία είναι για εκείνη εκτόνωση και ένας τρόπος να εκφράσει αυτά που τη προβληματίζουν τα βράδια που πέφτει για ύπνο. Χαρακτηρίζει τη γραφή της άμεση, ελαφρώς καυστική αλλά όχι απόλυτη και κάνει ότι μπορεί για να αποφύγει το α’ ενικό πρόσωπο στα άρθρα, καθ’ υπόδειξη του πατέρα της τον οποίο θεωρεί τον πιο αυστηρό κριτή της (δημοσιογράφος γαρ).
