Της Αιμηλίας Μπέλμπα,
Ξέρω, τι σκέφτεσαι. Ξέρω, πολύ καλά τι σκέφτεσαι. Άλλη μια συγγραφέας, άλλη μια ψωνισμένη κουλτουριάρα, που θα μας αναλύσει πόσο υπέροχη και έξυπνη και επιτυχημένη είναι. Αλλά, αν μου δώσεις μια ευκαιρία και συνεχίσεις να διαβάζεις, ίσως εκπλαγείς.
Το «Overcome» και η πρόσκληση σε νέους και διακεκριμένους στους τομείς τους, για να μοιραστούν την εμπειρία τους σε προϊδεάζει για κάτι αρκετά αστραφτερό, όμως ό,τι λάμπει συνήθως δεν είναι χρυσός. Και αφού σπατάλησα αρκετές γραμμές να αμπελοφιλοσοφώ, θα περάσω τώρα στο κυρίως θέμα.
Το όνομα μου είναι Αιμηλία Μπέλμπα, ναι με ήτα και ναι δεν είναι τυπογραφικό λάθος του site, αλλά ένα λάθος στο ληξιαρχείο, με το οποίο θα πηγαίνουμε πακέτο για πάντα. Ζω στο τροπικό και υπέροχο Χαλάνδρι, που διαρκώς σφύζει από ζωή, κίνηση και θόρυβο, αν και εγώ η ίδια είμαι φανατική σπιτόγατα και αν μπορούσα δεν θα έβγαινα ποτέ έξω από το σπίτι μου.
Τώρα είναι η στιγμή, που περιμένεις να σου πω, ότι είμαι συγγραφέας και πως από μικρό παιδί έγραφα και ονειρευόμουν να γράψω μια μέρα το δικό μου βιβλίο και πως μόνο όταν γράφω υπάρχω και μπλα, μπλα, μπλα.
Αλλά θα σε απογοητεύσω και θα διαβάσεις μια πολύ διαφορετική ιστορία. Όταν ήμουν μικρή ονειρευόμουν να γίνω φυσικός, να δουλέψω στο CERN και να κάνω κάτι σπουδαίο. Μόλις τέλειωσα το Λύκειο εν τέλει βρέθηκα στο τμήμα Γεωλογίας και Γεωπεριβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αθηνών και θυμάμαι σαν χθες, όταν βγήκα έξω από το πρώτο μάθημα μαθηματικών στο πρώτο έτος και λουσμένη στον κρύο ιδρώτα συνειδητοποίησα για πρώτη φορά, πως οι επιστήμες δεν είναι μια εμένα.
Βέβαια, χρειάστηκαν περίπου τρία εξάμηνα, για να καταλήξω, πως ήθελα να κάνω κάτι στη ζωή μου, που να με έκανε χαρούμενη και να το έβρισκα ευχάριστο και έτσι, φτάσαμε στο γράψιμο, γιατί ήταν το μόνο, που σκέφτηκα, πως θα μπορούσα να κάνω χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Γενικά, εγώ και η κούραση δεν τα πάμε καλά. Είμαι πολύ προσεκτική στο που αναλώνω την ενέργεια μου.
Κάπως έτσι, λοιπόν, γεννήθηκε η ιδέα του να σπουδάσω Δημοσιογραφία και για λόγους, που μπορεί να σου εξηγήσει μόνο ο 19χρονος εαυτός μου βρέθηκα στο Αθλητικό Ρεπορτάζ, αν και στην πραγματικότητα δεν ήξερα σχεδόν τίποτα από αθλητισμό τότε. Το μοναδικό μου κριτήριο για αυτή την επιλογή, ήταν, πως ήθελα να γράφω για κάτι ευχάριστο, οπότε ήμουν παγιδευμένη ανάμεσα στο «δίπολο» μόδα ή αθλητικά.
Από το δεύτερο έτος της ιδιωτικής σχολής, που πήγαινα, ξεκίνησα να κάνω πρακτική στο site «SentraGoal» του ομίλου ΠΗΓΑΣΟΣ και συνολικά έμεινα εκεί 2,5 χρόνια. Μετά τον πρώτο χρόνο, μάλιστα, έγινα υπεύθυνη στο τμήμα των διεθνών στο ποδόσφαιρο. Η ζωή δουλεύοντας σε ένα site και ιδιαίτερα αθλητικό είναι μια τρέλα. Στο τέλος της σεζόν μάλιστα, που όλα τα πρωταθλήματα έχουν αγωνιστικές την ίδια ώρα, θα ζήσεις τις πιο χαοτικές στιγμές της ζωής σου.
Η καριέρα μου στα αθλητικά, αν και αρκετά επιτυχημένη για τα δικά μου δεδομένα, τέλειωσε γρήγορα. Λίγο τα λεφτά, που ήταν σχεδόν ανύπαρκτα, λίγο οι ελάχιστες δυνατότητες για μια αναβάθμιση του ρόλου μου, λίγο ίσως ότι αυτά τα 2,5 χρόνια, με άλλαξαν πολύ σαν άνθρωπο και ήθελα κάτι άλλο, εν τέλει οι δρόμοι μας χώρισαν.
Ένα από τα μεγαλύτερα παράπονα, που είχα την περίοδο, που δούλευα εκεί, ήταν, πως διαρκώς όλοι τσέκαραν και διόρθωναν τα κείμενα μου. Για μια μεγάλη περίοδο μάλιστα το κείμενο μου μπορεί να περνούσε και από τρία διαφορετικά χέρια, όπου ο κάθε ένας θα έκανε τις διορθώσεις του. Ο λόγος, που αυτό με πείραζε, ήταν, πως τα κείμενα των αγοριών, που έρχονταν για πρακτική εκεί και εν τέλει έφευγαν, πότε δεν είχαν την ίδια αντιμετώπιση. Όμως, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για αυτό, διότι θεωρώ, πως αυτό με έκανε όσο καλή μπορεί να είμαι στο γράψιμο σήμερα.
Η συνέχεια της ιστορία μου ήταν αρκετά δύσκολη. Ο θάνατος του παππού μου με έναν πολύ επίπονο και μακροχρόνιο τρόπο, μαζί με το γεγονός, πως η δουλειά στην οποία είχα αφιερώσει με πάθος τόσο χρόνο και κόπο, δεν εξελίχθηκε, όπως περίμενα, έριξαν αρκετά τη ψυχολογία μου. Και κάπου εκεί, ξεκίνησε σιγά σιγά να ανθίζει η ιδέα, ότι ίσως θα έπρεπε κάποια στιγμή να γράψω ένα βιβλίο. Τους επόμενους μήνες βρήκα δουλειά σε μια εταιρεία ως κειμενογράφος και αυτό ήταν το καθοριστικό γεγονός, για να ξεκινήσω το γράψιμο «επαγγελματικά».
Αυτή η δουλειά δεν μου άρεσε καθόλου και υπήρχε διαρκώς εκείνη την περίοδο μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου, που μου έλεγε πολύ δυνατά «ΧΑΡΑΜΙΖΕΙΣ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΣΟΥ». Οπότε, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά, ότι δεν έχω ψήγμα λογικής μέσα μου και με τη συνεχή στήριξη της υπέροχης μαμάς μου και του υπέροχο πατριού μου ξεκίνησα να γράφω! Το πρώτο μου βιβλίο «Οι βρικόλακες της Λίλιθ» ήταν έτοιμο σε 8 μήνες και συν άλλους έξι, μέχρι να βρω εκδότη και συν άλλους εννιά, μέχρι να ετοιμαστεί, εν τέλει βγήκε τον Απρίλιο του 2018 από τις Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη. Μάλιστα, πήγε αρκετά καλά τους πρώτους μήνες και ήταν στα best seller του Public. Το δεύτερο βιβλίο μου με τίτλο «Παιχνίδια βρικολάκων» το ολοκλήρωσα μετά από 1,5 χρόνο τον Αύγουστο και έκλεισα περίπου στις γιορτές με τις Εκδόσεις Δύας και πρώτα ο Θεός θα βγει μέσα στους επόμενους τρεις μήνες. Στόχος μου είναι και ένα τρίτο βιβλίο «χτισμένο» στο ίδιο σύμπαν, που έχω δημιουργήσει, με σκοπό το κάθε ένα να είναι μια αυτοτελής ιστορία και τα τρία μαζί να συνθέτουν ένα μεγαλύτερο πάζλ. Τα σχέδια περί… σύμπαντος επεκτείνονται και για τα μελλοντικά μου βιβλία. Επιθυμία μου είναι όλα να ανήκουν σε ένα ίδιο «σύμπαν», αλλά ταυτόχρονα να μπορούν να διαβαστούν και μόνα τους.
Τώρα, κλείνοντας, είναι η ώρα να δώσω τις συμβουλές μου σε όποιον γενναίο διάβασε μέχρι εδώ και λέει «καλή φάση, θα αρχίσω και εγώ το γράψιμο». Πρώτον, αν θες να γίνεις συγγραφέας μην χρησιμοποιήσεις ξανά τη φράση «καλή φάση». Είμαστε οι τελευταίοι φύλακες της σωστής χρήσης της ελληνικής γλώσσας και επίσης, ακούγεσαι σαν 15χρονο μιλώντας έτσι. Δεύτερον, μην το κάνεις, για να γίνεις διάσημος ή να βγάλεις λεφτά. Κάντο, γιατί θεωρείς πως πραγματικά έχεις να προσφέρεις κάτι. Και όχι στη λογοτεχνία, αλλά σε κάποιον που μπορεί να διαβάσει το βιβλίο σου. Κάντο αν πιστεύεις, ότι η ιστορία σου μπορεί να κάνει κάποιον λίγο πιο σοφό ή να του προσφέρει μια μικρή παρηγοριά. Αυτή είναι η ιερή αποστολή των συγγραφέων, αλλά και όλων των καλλιτεχνών για εμένα, να προσφέρουν παρηγοριά, σε όσους ψάχνουν ένα ψυχικό καταφύγιο. Και επίσης, ο χώρος έχει ήδη τόσες πολλές ψωνάρες, που ποστάρουν ανελλιπώς το pc τους, όπου ζήτημα είναι να έχουν γράψει μια παράγραφο και βάζουν και hashtag #writerslife. Πολλοί ξεχνάνε, ότι το θέμα είναι το βιβλίο, το έργο και όχι εκείνοι. Επίσης, λεφτά θα δεις με το κιάλι. Τέταρτο και σημαντικότερο όλων, που αν τηρήσεις αυτό και μόνο αυτό, θα σε συγχωρέσω για το ότι αμέλησες τα προηγούμενα τρία. Να είσαι ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ. Όταν γράφεις, εσύ πρέπει να πηγαίνεις πίσω, να έχεις το ρόλο του θεατή ή απλά αυτού, που πατάει τα πλήκτρα και ο «κρυφός εαυτός σου» ή το υποσυνείδητο του ή η κρυφή καλλιτεχνική σου φύση ή πες το όπως αλλιώς θες, να παίρνει εκείνη τα ηνία και αυτή να γράφει.
Κάνε κάτι διαφορετικό, μην γράψεις ό,τι γράφουν και οι άλλοι. Γράψε κάτι, που όταν κλείσει το βιβλίο ο αναγνώστης, θα κάτσει παγωμένος στην καρέκλα του για μερικά δευτερόλεπτα, χωρίς καν να ανασαίνει και το πρώτο πράγμα, που θα πει θα είναι «Ουάου! Τι ήταν αυτό, που διάβασα».
Εδώ μπορείς να διαβάσεις περισσότερα για το βιβλίο μου, αν σε ενδιαφέρει: https://siderisbooks.gr/product/oi-vrikolakes-tis-lilith/
