Της Δήμητρας Ροδοβίτου,
Μια ανάσα μακριά από τη 10η του Απρίλη. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό, αγαπητέ αναγνώστη; Ή μάλλον, αγαπητέ φοιτητή- αναγνώστη; Σημαίνει πως έφτασε η εποχή που δεν ξέρεις από ποια είσοδο να εισέλθεις στη Σχολή σου. Δεν ξέρεις, άλλωστε, τι είναι χειρότερο. Ο ΔΑΠίτης που θα σε προσεγγίσει ύπουλα με έναν πάκο σημειώσεις στο χέρι και φιλοδοξίες για μελλοντική ψήφο; Ο ΕΑΑΚίτης που θα σε χτυπήσει δήθεν φιλικά στην πλάτη τονίζοντάς σου το πόσο σημαντικό είναι να δημιουργηθεί ένα ισχυρό αντίβαρο κατά της ΔΑΠ ή το μέλος της ΚΝΕ που, ας είμαστε ειλικρινείς, δε θα σου πει καν πως είναι από την ΚΝΕ αλλά πως εκλέγεται με την Πανσπουδαστική και που, δεν έχει σημασία το περιεχόμενο της συζήτησης, η κατάληξη είναι πάντα μια: Για όλα φταίει ο καπιταλισμός.
Θα ήθελα να γίνω ξεκάθαρη εξ αρχής. Ακολουθεί ένα ιδιαίτερα καυστικό άρθρο, από έναν φοιτητή που έχει απηυδήσει βλέποντας τους διαδρόμους της Φιλοσοφικής να μετατρέπονται σε κομματικό άντρο. Κλείνει η παρένθεση.
Τα προεόρτια των Φοιτητικών Εκλογών, λοιπόν, είναι πλέον γεγονός. Άλλωστε, δε θα μπορούσε να μην είναι. Δεκάδες αφίσες άναρχα τοποθετημένες, το ένα φυλλάδιο μετά το άλλο, άλλα στο πάτωμα, άλλα σε κάδους, άλλα σε έδρανα. Αντιαισθητικά πανό με τεράστια γράμματα, κρεμάμενα στα πιο ευδιάκριτα σημεία του κτιρίου. Η Σχολή, στο ζενίθ της κακόγουστης αισθητικής. Έπειτα, οι πλανόδιοι, αυτή η μάστιγα. Εκείνοι που, τι κι αν βιάζεσαι, όχι, πρέπει να ακούσεις τα αιτήματα τους. Εκείνοι που περιμένουν υπομονετικά έξω από το Αμφιθέατρο για να σε “ενημερώσουν”, να σου πλασάρουν αυτό που εκπροσωπούν και να σε γεμίσουν τύψεις στην περίπτωση του «Ξέρεις, δεν ασχολούμαι».
Ξέρεις, δεν ασχολούμαι. Και δεν είναι πως δεν ασχολούμαι με την πολιτική. Είναι πως δεν ασχολούμαι με τα κόμματα. Ως γνήσιος πρωτοετής όμως, κάποτε ασχολήθηκα. Μου είπαν πως οι Συνελεύσεις του Τμήματος δεν είναι για τις παρατάξεις, αλλά για τους φοιτητές. Πως πρέπει να συμμετέχω, να τρέχω, να μπλέκω. Αυτό που αντιθέτως παρέλειψαν να μου πουν, είναι πως οι Συνελεύσεις δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα πολιτικό debate. Ή τουλάχιστον, έτσι έχουν καταντήσει. Οι εποχές που ο απλός, ανεξάρτητος, ανένταχτος φοιτητής θα θελήσει να διαμαρτυρηθεί χωρίς κάποιο κομματικό πέπλο στο προσκεφάλι του , θαρρώ πως ανήκουν στο παρελθόν.
Κι αφού λοιπόν, παρατάξεις και σχήματα δεν διαθέτουν κάτι πρωτότυπο να μας παρουσιάσουν, τι μένει; Μα φυσικά το μάρκετινγκ. Εδώ συναντούμε τις προεκλογικές καμπάνιες, οι οποίες θα είχαν ίσως μια αξία, εάν δεν εστίαζαν αποκλειστικά στον αντίπαλο. Και ποιος στοχεύει αποκλειστικά στο προφίλ της αντίπαλης πλευράς εξαπολύοντας επιθέσεις; Μήπως αυτός που δεν έχει να επιδείξει κάτι το παραπάνω; Θα δείξει. Βλέπεις, η επίθεση στο ήθος του αντιπάλου, ανέκαθεν αποτελούσε πολιτική στρατηγική. Ας δούμε λοιπόν μερικά προεκλογικά “διαμάντια” που θέλησαν για ακόμη μια φορά να αναδείξουν το σάπιο υπόβαθρο που κρύβει ο προαναφερθέν αυτός θεσμός:
- Απρίλιος του 2019 και το χιούμορ στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ καλά κρατεί, με την εν λόγω αφίσα να στολίζει τους διαδρόμους και τις αίθουσές του κτιρίου. Μπορεί λοιπόν οι δημιουργοί αυτού να μην έχουν κάτι καλύτερο να επιδείξουν εν όψει εκλογών, έχουν όμως αστείρευτη φαντασία. Εν τέλει, δε μάθαμε τι είναι χειρότερο. Το «Να σε απασχολήσω λίγο;» της Herbalife ή το «Θέλεις σημειώσεις φίλε μου;» του ΔΑΠίτη;
- Από τον μαγικό κόσμο του επιθετικού μάρκετινγκ δε θα μπορούσε να λείπει και η νεολαία του ΚΚΕ. Ε, συγγνώμη, οι εκλεγμένοι με την Πανσπουδαστική ήθελα να πω. Έτσι, οι εκπρόσωποι του σοσιαλισμού δεν έχασαν ευκαιρία να σατιρίσουν την Έλλη Παπαγγελλή, η οποία συμμετείχε στο παρελθόν σε προεκλογικό σποτάκι της νεολαίας της Νέας Δημοκρατίας.
- Η νεολαία του ΚΚΕ επιστρέφει και πάλι κάνοντας σφοδρή επίθεση προς την ΠΑΣΠ, τη νεολαία του ΠΑ.ΣΟ.Κ, όπως γίνεται ξεκάθαρο.Πρωταγωνιστές; Βενιζέλος, Γεννηματά και Παπανδρέου. Μπορεί λοιπόν το ΠΑΣΟΚING να μην είναι ένα ιδιαίτερα καλοπροαίρετο σλόγκαν, είναι όμως τουλάχιστον shocking.
Θα μπορούσα να χλευάζω για ώρες τις προεκλογικές επενδύσεις των παρατάξεων μα, εάν έπραττα κάτι τέτοιο, θα ήτο σαν να αυτοαναιρούμαι. Ως εκ τούτου, θα αφήσω εκτός όλη εκείνη τη μάζα και θα κάνω ένα μικρό βήμα προς τα βαθιά.
Θα απευθυνθώ σε σένα, φοιτητή, αλλά και σε σένα, που υπήρξες κάποτε φοιτητής. Είναι άσχημο να νιώθεις ξένος μέσα στο δεύτερο σου σπίτι. Είναι άσχημο να σου βάζουν ταμπέλα επειδή δε θέλησες να βάλεις ταμπέλα. Υπάρχουν μέρες που περπατώ με το κεφάλι σκυφτό ώστε να αποφύγω τις ψηφοθηρικές τακτικές των συναδέλφων μου. Με θλίβει το γεγονός της αποξένωσης. Τα Πανεπιστήμια είθε να είναι άσυλο ιδεών, όχι κομμάτων. Είθε να εξάγουν εξέλιξη, όχι αναπαραγωγή των ίδιων και των ίδιων θέσεων.
Θα ανατρέξω στην επανάληψη. Ξέρεις, δεν ασχολούμαι. Και δεν είναι πως αδιαφορώ για τα κοινά, είναι πως κάθε δράση έχει και την αντίδραση της. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ένδειξη αντίδρασης από τα ίδια τα ποσοστά της αποχής. Ναι, αποχή, τίποτα το ενδιαφέρον εξάλλου στο να βλέπεις να αλληλοσπαράζονται σαν τα σκυλιά, στο όνομα ενός ηγέτη. Ξέρεις, ίσως και να ασχοληθώ ξανά, όταν εξαλείψει κάθε κομματική πιθαμή από τα γρασίδια της Σχολής μου. Τότε ίσως φωνάξω, ίσως παλέψω, ίσως συμμετέχω. Μέχρι τότε, θα λούζω με σάτιρα όλα εκείνα τα πλάσματα που ξέχασαν πως πρωτίστως, είναι φοιτητές, και ύστερα όλα τα άλλα.
Αυτά, από μία απλή, ανεξάρτητη, ανένταχτη φοιτήτρια του Ιστορικού Αρχαιολογικού.
Γεννήθηκε στην Έδεσσα το 2000. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Tμήματος Iστορίας & Aρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ασχολείται χρόνια ερασιτεχνικά με την αρθρογραφία ενώ, για το OffLine Post, τα άρθρα της φιλοξενούνται στην κατηγορία των Kοινωνικών.
