23.5 C
Athens
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024
ΑρχικήΣυνεντεύξειςΟ υποψήφιος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στον Νότιο Τομέα της Β' Αθηνών,...

Ο υποψήφιος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στον Νότιο Τομέα της Β’ Αθηνών, Τέλης Αϊβαλιώτης μιλάει στο OffLine Post και τον διευθυντή έκδοσης Γεώργιο-Ερμή Μπουγιούρη για τον φιλελευθερισμό στην Ελλάδα, την ενασχόληση του με την Αριστερά, τις επικείμενες εκλογές και απαντάει σε ενδιαφέροντα ερωτήματα που του τέθηκαν


Του Γεωργίου-Ερμή Μπουγιούρη,

Ο κ. Αϊβαλιώτης είναι από τους ανθρώπους που χαρακτηρίζονται ως, κι ας μην το προσδιορίζει ο ίδιος έτσι, πρακτικοί φιλελεύθεροι. Πρόκειται για ένα πρόσωπο που μπορεί πάντοτε να αποτελεί το κλειδί που θα ανοίξει την πόρτα και θα βρει την λύση του προβλήματος μέσω της λογικής, του πραγματισμού, της υπομονής και της δίψας για πρόοδο. Αν και γεννήθηκε στην Ικαρία, έζησε την εφηβεία του, και για τα επόμενα 30 χρόνια, στην Καλλιθέα. Επομένως ήταν και ο ίδιος παιδί των Νοτίων Προαστίων. Έζησε όταν το σημερινό ΚΠΙΣΝ ήταν ο ιππόδρομος, οι δρόμοι στην Καλλιθέα δεν είχαν άσφαλτο και η Ελλάδα βρισκόταν στο μετεμφυλιακό αντικομμουνιστικό κλίμα της εποχής. Ο ίδιος φοίτησε στη Βαρβάκειο και το Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στη σχολή Χημικών Μηχανικών. Από το 1983 ίδρυσε εταιρεία στον κλάδο των χημικών που αναπτύχθηκε και κατόρθωσε να βγει αλώβητη από την κρίση διατηρώντας μέχρι σήμερα 35 θέσεις εργασίας. Υπήρξε μέλος του πρώτου μεταδικτατορικού Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΦΕΕ, το 1975, και αργότερα εντάχθηκε πολιτικά σε κόμματα με φιλελεύθερο προσανατολισμό, όπως οι Φιλελεύθεροι και η Δράση της οποίας διετέλεσε και αντιπρόεδρος. Καλύτερα όμως να τα διαβάσουμε με τα δικά του λόγια:

  • Στην ιστοσελίδα σας γράφετε πως ξεκινήσατε απ’την αριστερά. Περιγράψτε την σχέση αυτή. 

Γεννήθηκα το ’53. Επομένως την δικτατορία την έζησα στο πετσί μου όντας νέος τότε. Επίσης, το γεγονός πως κατάγομαι από την Ικαρία, την γενικότερη αριστερίζουσα περιοχή. Έτσι λοιπόν ευαισθητοποιήθηκα στην αριστερά μέσα στην Δικτατορία που ήταν και επίκαιρο το αίτημα για Δημοκρατία. Συμμετείχα στο αντιδικτατορικό κίνημα ως φοιτητής με την άντι-ΕΦΕΕ. Στην συνέχεια, με την πτώση της Χούντας, ριζοσπαστικοποιήθηκα περισσότερο ως μέλος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ενώ ήμουν και μέλος στο πρώτο συμβούλιο της ΕΦΕΕ και υπήρξα επίσης και γραμματέας μια παράταξης, της ΠΠΣΠ. Δεν θυμάμαι τι με ώθησε εκεί, αλλά θυμάμαι τις θέσεις της δικής μας «γκρούπας» που ήταν αντι-γραφειοκρατική άρα, εν συνεχεία, και αντι-Σοβιετική και, επειδή ήταν του συρμού, ήμασταν και ενάντια στους Αμερικάνους.

  • Πως έγινε η μετάλλαξή σας από Αριστερός σε έναν άνθρωπο φιλελεύθερο; Υπήρξε κάποιο γεγονός;  

Η μετάλλαξη είναι θέμα εμπειριών. Επίσης, στην Δικτατορία πάρα πολλοί οδηγήθηκαν ως αντίδραση στις Αριστερές τάσεις της εποχής, καθώς η ίδια πίεζε όλες τις τάσεις, κυρίως τους νέους, ενώ η αριστερά αγκάλιαζε την αντίδραση αυτή. Φαντασθείτε, ήταν αδίκημα να έχει κανείς μακριά μαλλιά ή ο ελεύθερος έρωτας. Ήταν ένα απαρχαιομένο ιδεολόγημα και ένα βαθιά καταπιεστικό σύστημα. Ακόμη, στην πορεία είδα τα αδιέξοδα του πράγματος, γιατί καταφέραμε να φατριαστούμε τόσο πολύ που από τις τάξεις του σχήματος που συμμετείχα προήλθε το ΚΚΕ μ-λ και το μ-λ ΚΚΕ. Εγώ αποχώρησα τότε που ξεχώρισαν αυτά τα δύο, έκανα μια προσπάθεια να επιστρέψω στην αρχική κοίτη, στο ΚΚΕ. Ωστόσο, τελείωσα τις σπουδές μου, ανοίχτηκα στην αγορά και άλλαζαν οι εποχές και οι απόψεις με αποτέλεσμα να φύγω από την Αριστερά το 1980. Έγινα φιλελεύθερος, διότι ανακάλυψα τα γραπτά των κλασσικών του Φιλελευθερισμού και από το ’84 ήμουν οπαδός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Δεν ανακατεύτηκα, όμως, με την πολιτική διότι είχα στο μυαλό μου τις ενασχολήσεις μου με την εργασία. Ξεκίνησα να ασχολούμαι πάλι το 1999 όταν φτιάξαμε με τον Στέφανο Μάνο τους Φιλελεύθερους με έμβλημα τον κόκκινο ταύρο.

  • Θα χαρακτηρίζατε την Ελλάδα ως μια Φιλελεύθερη χώρα; 

Εξαρτάται πως θα κρίνουμε την Ελλάδα. Αν την κρίνουμε σε σχέση με τον Αραβικό κόσμο τότε ναι, μπορούμε να θεωρηθούμε φιλελεύθερη χώρα. Αν όμως έχουμε ως γνώμονα τις Δυτικές κοινωνίες, τότε έχουμε πολλά προβλήματα. Είμαστε σε μεγάλο βαθμό και σε πολλούς τομείς καθυστερημένοι ως προς την πρόοδο. Υπάρχουν ακόμη επιβιώσεις ενός παρελθόντος πατριαρχισμού, και γενικότερα μιας απαρχαιωμένης κοινωνίας. Σε αυτό σαφώς έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο η θρησκεία, ο οικογενειακός περίγυρος και το σχολείο. Παρ΄ όλ΄ αυτά, σήμερα ο κόσμος έχει, στην συντριπτική του πλειοψηφία, πρόσβαση διαδίκτυο. Αυτό έχεις ως αποτέλεσμα όλο και περισσότερα άτομα της κοινωνίας να αμφισβητούν το «κατεστημένο» και να δημιουργούν την δική της άποψη. Ακόμα κι έτσι, η κοινωνία, έχει πολύ δρόμο για να μπορεί να θεωρηθεί ισάξια των Δυτικών κοινωνιών που λέει πως ανήκει.

  • Χαρακτηρίζετε τον εαυτό σας ως Φιλελεύθερο δίχως να το προσδιορίζετε ως προς ποια κατεύθυνση. Είναι εσκεμμένη η παράλειψη του προσδιορισμού; 

Είναι εσκεμμένη και απόλυτα συνειδητή και ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να με προσδιορίσω ως προς κάποια συγκεκριμένη ομάδα όπως παλαιό- ή νεοφιλελεύθερος, αριστερός, κεντρώος ή δεξιός, κλασικός, ριζοσπαστικός ή συντηρητικός. Για μένα, ο φιλελευθερισμός είναι, κατ’αρχάς, το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να αυτοπροσδιοριστεί όπως θέλει σε κάθε τομέα και κλάδο. Είτε αυτό λέγεται ιδεολογία, σεξουαλικότητα, εμφάνιση και ούτω καθεξής. Με λίγα λόγια, ο φιλελευθερισμός για μένα είναι η ανοχή σε όλες τις απόψεις των άλλων, η πίστη πως η αγορές είναι ο καλύτερος τρόπος ώστε να ευημερούν οι σύγχρονες κοινωνίες, ο σεβασμός των ατομικών επιλογών και η έμφαση στο πράξη-αποτέλεσμα, δηλαδή τον πραγματισμό. Πλέον, απ’ ό,τι έχω καταλάβει απ’τις εμπειρίες μου, πολλοί φιλελεύθεροι έχουν στο μυαλό τους κάποιου είδους φιλελευθερόμετρο με το οποίο μετρούν ποιος είναι πιο φιλελεύθερος και ποιος λιγότερο ή ποιος βασίζεται περισσότερο στα γραπτά των κλασικών φιλελευθέρων και ποιος λιγότερο. Διαφωνώ απόλυτα με αυτό. Το έχω ήδη ζήσει μια φορά, όταν ήμουν  νέος, στην αριστερά όπου τσακωνόντουσαν ποιος ξέρει καλύτερα τα γραπτά του Μαρξ ή του Λένιν. Επομένως, δεν αντιλαμβάνομαι τον φιλελευθερισμό ως κάποια θρησκεία αλλά περισσότερο ως μια στάση ζωής.

  • Στις επικείμενες εκλογές είστε υποψήφιος με την ΝΔ στον Νότιο Τομέα Αθηνών. Ποια είναι τα προβλήματα στα Νοτιά και ποιες θα μπορούσαν, ενδεχομένως, να είναι οι λύσεις; 

Ένα μεγάλο πρόβλημα στον Νότιο Τομέα είναι πως δεν αξιοποιεί το παραθαλάσσιο μέτωπο που έχει στην διάθεσή της. Τρανταχτό παράδειγμα είναι το Ελληνικό όπου είκοσι χρόνια τώρα δεν έχει γίνει τίποτα. Όσον αφορά αυτό το θέμα, εγώ θα κάνω ό,τι μπορώ για την αξιοποίηση αυτού του χώρου, καθώς θα κάνει καλό και στην τοπική οικονομία, αλλά ταυτόχρονα θα αποτελεί και ένα εμβληματικό έργο τόσο για την Αθήνα όσο και για την Ελλάδα, αφού θα δείξει την αφετηρία της προόδου για την ανάπτυξη. Δεν είναι όμως μονάχα το Ελληνικό. Όλη η παραλιακή χρειάζεται μια παρόμοια αντιμετώπιση. Δυστυχώς, η παραλιακή έχει τεμαχιστεί σε πολλά μικροσυμφέροντα με αποτέλεσμα να μην προχωράει κανένα έργο και εκτός αυτού η στασιμότητα ήταν ανέκαθεν ένα σήμα κατατεθέν της ελληνικής εξουσίας. Έτσι λοιπόν, αυτό που θα προσπαθήσω να κάνω, με εφόδια την εμπειρία μου απ’την δική μου επιχειρησιακή καριέρα, είναι να θέσω μπρος αυτά τα έργα και να μετατραπεί η παραλιακή των Νοτίων σε μια απ’τις πιο όμορφες παραλιακές στην Μεσόγειο.

Εκτός απ’την ανάπτυξη υπάρχουν και προβλήματα ανεργίας, ειδικά στα εσωτερικά των Νοτίων όπως στον Άγιο Δημήτριο, την Καλλιθέα, το Μοσχάτο και τον Ταύρο. Ωστόσο, με την εκκίνηση των έργων της ανάπτυξης στο παραλιακό κομμάτι των Νοτίων, ταυτόχρονα, θα υπάρξουν πολλές νέες θέσεις εργασίας σε πάρα πολλούς τομείς επομένως η λύση στο πρώτο πρόβλημα είναι, εν μέρει, και η λύση στο δεύτερο.

Επιπροσθέτως, πρέπει να λυθούν προβλήματα με τις συγκοινωνίες στα εσωτερικά των Δήμων, το πάρκινγκ, η καθαριότητα, να υπάρξει αξιοποίηση και ανάπλαση περιοχών που ανήκουν στον Δήμο όπως μια μεγάλη αχρησιμοποίητη περιοχή στον Ασύρματο, η αξιοποίηση της μεγάλης έκτασης της ΠΥΡ.ΚΑΛ. που δεν λειτουργεί χρόνια τώρα, το πρόβλημα των γκράφιτι ή των βανδαλισμών και της παρανομίας σε, ελάχιστα μεν, μέρη κυρίως σε μεμονωμένες πλατείες ή γειτονιές. Τέλος, υπάρχει και το ρεύμα της Πικροδάφνης. Το ρεύμα αυτό διασχίζει την Ηλιούπολη, τον Άγιο Δημήτριο και καταλήγει στο Παλαιό Φάληρο και είναι ένα ανοιχτό ρεύμα που έχει εγκαταλειφθεί ενώ υπάρχουν  αρκετά θέματα καταπατήσεων, σκουπιδιών και πλημμυρών. Το θέμα αυτό χρίζει αντιμετώπισης και προστασίας.

  • Σε άρθρο σας έχετε υποστηρίξει πως «Κάθε κυβέρνηση όταν έρχεται στην εξουσία έχει προεκλογικά έναν κατάλογο με υποσχέσεις». Πιστεύετε πως η ΝΔ συγκαταλέγεται σε αυτήν την κατηγορία;

Κάθε κόμμα παρουσιάζει πάντοτε ένα πρόγραμμα υποσχέσεων και πιστεύω πως όλες οι υποσχέσεις γίνονται με καλή πίστη. Απ’ όλα τα κόμματα όχι μόνο απ’την ΝΔ. Το θέμα είναι άλλο. Κάθε υπόσχεση για να τηρηθεί χρειάζεται να ξεπεράσει ορισμένες αντιδράσεις. Αυτές οι αντιδράσεις μπορεί να προέρχονται από συγκεκριμένα συμφέροντα ατόμων, κοινωνικών συνόλων ή εταιρειών. Επομένως, η πραγματική πρόκληση, όσον αφορά την τήρηση των υποσχέσεων είναι η αποφασιστικότητα, η υπομονή και η επιμονή να καμφθούν αυτά τα εμπόδια και να προχωρήσει η υλοποίησή τους. Δυστυχώς, υπάρχουν ακόμη πολιτικοί, οι οποίοι δεν κατέχουν αυτήν την αποφασιστικότητα. Βλέπετε, υπάρχουν πολλοί πολιτικοί που είναι της απλής και αβλαβούς διέλευσης. Δηλαδή, ενδιαφέρονται μονάχα για τον εαυτό τους, επικεντρώνοντας στην επικοινωνία τους,  έτσι ώστε να εκλεγούν χωρίς να έχουν δώσει την παραμικρή προσπάθεια να υλοποιήσουν υποσχέσεις και να κάνουν τα πράγματα να ρέουν. Εγώ ακόμη, έχω την πίστη πως ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν είναι αυτού τους είδους πολιτικός και γι’αυτό και τον βοηθάω. Αλλά ακόμη κι έτσι, το στοίχημα παραμένει ανοιχτό. Ο καιρός θα κρίνει και θα δείξει.

  • Ο κανόνας είναι να μην εμπιστεύεται η κοινωνία το κράτος και η εξαίρεση είναι να υπάρχει εμπιστοσύνη. Πως μπορεί να αποκατασταθεί αυτή η σχέση και να γίνει η εμπιστοσύνη ο κανόνας;

Η απάντηση είναι απλή, με το έργο. Η εμπιστοσύνη είναι κάτι που κερδίζεται και δίνεται μονάχα σε εκείνους που το αξίζουν. Είναι λοιπόν κάτι που οι πολιτικοί πρέπει να κερδίσουν, γιατί αυτό ακριβώς είναι που λείπει αυτήν την στιγμή πιο πολύ απ’όλα στην Ελλάδα. Αυτό είναι που λείπει, σε προέκταση, γενικότερα απ’ την ελληνική κοινωνία και αυτό είναι, εν τέλει, που κρατάει μακριά τις επενδύσεις. Σε μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι δεν έχουν εμπιστοσύνη μεταξύ τους δεν θα μπορούσε ποτέ να την εμπιστευτεί και κάποιος άλλος ερχόμενος απ’ έξω. Πρέπει επομένως να χτιστεί μια εμπιστοσύνη με πρώτους εμάς, τους πολιτικούς, απέναντι στον λαό. Να γίνουμε δηλαδή αυτό που θα ‘πρεπε πάντοτε να είμαστε. Υπηρέτες του λαού. Αυτό όμως φαίνεται στην πράξη και μένει ένα ακόμη ανοιχτό στοίχημα.

  • Τον ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση της παρούσας συνέντευξης.


TA ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ