Της Μαριλίζας Τεμπλαλέξη,
Το Κουρδικό ζήτημα συνιστά αδιαμφισβήτητα ένα διαχρονικά επίκαιρο ζήτημα, λόγω της σημασίας του και της επιρροής που δύνανται να ασκήσουν οι τυχόν μεταβολές σε αυτό. Και αυτό ακριβώς αναφέρεται, λόγω του μεγαλοπρεπούς αντίκτυπου που μπορεί να έχει τόσο στις σχέσεις Τουρκίας-Κούρδων, όσο και στην ευρύτερα διεθνή και περιφερειακή διάσταση του θέματος για την εδαφική ακεραιότητα των κρατών που βιούν σήμερα οι Κουρδικοί πληθυσμοί. Στο εν λόγω άρθρο θα γίνει μία σύντομη εξέταση της προέλευσης του Κουρδικού λαού από ιστορική σκοπιά.
Οι Κούρδοι προέρχονται από το χώρο της Μέσης Ανατολής και συγκεκριμένα από την ιστορική Μεσοποταμία και τις πέριξ αυτής περιοχές κατά προσέγγιση από το 3000 π.Χ. Βιούν σε μη εδραιωμένο κράτος και διαμένουν διάσπαρτοι στο λεγόμενο Κουρδιστάν (πατρίδα των Κούρδων), που συναποτελείται από περιοχές της Τουρκίας, της Συρίας, του Ιράν, του Ιράκ και τις χώρες του Καυκάσου. Ειδικότερα, ένας αξιοσημείωτα αυξημένος αριθμός διαμένει στο νότιο τμήμα του Ιράν, κατά κύριο λόγο στη Βαγδάτη, στο ανατολικό ημισφαίριο του Ιράν, αλλά και στην Τεχεράνη, στον Λίβανο, στην Άγκυρα, στη Σμύρνη και στη Κωνσταντινούπολη, αλλά και σε σημαντικό μέρος της Δυτικής Γερμανίας με την ιδιότητα των εργατών.
Αν και κατ’ ουσίαν δεν έχει ποτέ συντελεσθεί ακριβής καταμέτρηση του παγκόσμιου Κουρδικού πληθυσμού για την εξυπηρέτηση κυβερνητικών λόγων, υπολογίζεται πως ο συνολικός πληθυσμός ανέρχεται στα 40.000.000 εκατομμύρια, εκ των οποίων ένα μεγάλο ποσοστό δε ζει στο λεγόμενο Κουρδιστάν.
Λαμβάνοντας υπόψιν ένα σχετικά πρόσφατο μέρος ερευνών της «κουρδολογίας», νεοσύστατης «ανατολίστικης» επιστήμης, ο Κουρδικός λαός προέρχεται από τον λεγόμενο λαό του Ζάγρου, και από την Αχαιμενιδική Αυτοκρατορία κατοικούσαν στο βόρειο Ζάγρο και στον ανατολικό Αντίταυρο και επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας εξαπλώθηκαν προς τις περιοχές που εμπερικλείουν οι σημερινές περιοχές του Κουρδιστάν.
Ωστόσο, παρά την ύπαρξη διαφόρων άλλων πληροφοριών εν διάρκειά βασιλείας Ασσυριακών αυτοκρατόρων και Βαβυλωνιακών βασιλέων, δεν έχει βρεθεί καμία πληροφορία σε προαχαιμενιδικά κείμενα, η οποία να αποτελεί μέσο κατατόπισης αναφορικά με το βίο τους, τις περαιτέρω μετακινήσεις τους κ.τ.λ.
Οι αδιάκοπες ετυμολογικές προσπάθειες με στόχο την ανεύρεση επιπρόσθετων στοιχείων προέλευσης δεν επέφεραν κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα και σήμερα απόγονοι του Κουρδικού λαού θεωρούνται οι Ζικουρτού, φυλή νομαδικού χαρακτήρα, για τους οποίους γίνονται αμυδρές αναφορές σε κείμενα που χρονολογούνται επί ηγεμονίας των Ασσυριακών αυτοκρατόρων. Μερικοί από τους καταλυτικότερης σημασίας παράγοντες που επέφεραν την σταδιακή πληθυσμιακή εξάλειψη των προαναφερθέντων φυλετικών ομάδων του Ζάγρου ήταν η εξόντωση των λαών του Ζάγρου και πιο συγκεκριμένα οι υποομάδες των Μανάι, των Ουμανμαντά και το Μουτσατσίρ, ο ολοκληρωτικός αφανισμός του πρωτοαρμενικού κράτους Ουραρτού στα σαργωνιδικά χρόνια, η πιθανή απομάκρυνση των Ασσυρίων και των Δέκα Φυλών του Ισραήλ.
Ακόμη και οι πολυδιάστατες ιστορικές ρίζες του Κουρδικού πληθυσμού συνιστούν ακριβώς ένα αρχικό τεκμήριο της πολυπλοκότητας του ζητήματος και της μεγαλύτερης δυσκολίας εξεύρεσης του θέματος. Ωστόσο, η ιστορική προσέγγιση του θέματος μπορεί να αποτελέσει το εναρκτήριο βήμα για την καλύτερη κατανόηση του θέματος, ώστε να βρεθεί ο καταλληλότερος τρόπος πιθανής επίλυσής του.
