Της Μαίρης Ουρουμίδου,
Μπορεί το 2018 να έφτασε στο τέλος του, αλλά πάντοτε υπάρχει περιθώριο για περαιτέρω πολιτικές εξελίξεις, ειδικά όταν το θέμα μας είναι τα διαμφισβητούμενα εδάφη της Κριμαίας με την μακρόχρονη ιστορία της και την ευθραυστότητα με την οποία πρέπει να αντιμετωπιστεί από την πολιτική σκηνή. Δυο λοιπόν σημαντικά γεγονότα έρχονται να μεταβάλουν είτε λίγο είτε πολύ για άλλη μια φορά τα δεδομένα για την μικρή αλλά πλούσια σε κοιτάσματα πετρελαίου και αερίου περιοχή.
Στις 27 Δεκεμβρίου 2018, ο στρατιωτικός νόμος που ενεργοποιήθηκε από τον Πρόεδρο της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο σε 10 συνοριακές περιοχές της χώρας ήλθε στο τέλος του. Ο στρατιωτικός νόμος ήταν το αποτέλεσμα της ρωσσο-ουκρανικής επιπλοκής στην Κριμαϊκή χερσόνησο τον προηγούμενο μήνα. Όταν δηλαδή ρωσικά πλοία περιπολίας πυροδότησαν και συνέλαβαν τρία ουκρανικά πλοία μαζί με 24 ναυτικούς στα ανοικτά των ακτών της επικείμενης ρωσικής χερσονήσου της Κριμαίας. Σημαντικό είναι να αναφερθεί πως τα ουκρανικά πλοία βρίσκονταν εκεί υπό εντολή και γνωρίζοντας πως επιπλέουν στην ρωσική επικράτεια.
Η άμεση ωστόσο αντίδραση του Ποροσένκο βάζει τη διεθνή πολιτική σκηνή σε σκέψεις. Όλα τα στοιχεία δείχνουν την πτώση της δημοτικότητας του Προέδρου σε μονά ψηφία όσον αφορά τις επερχόμενες εκλογές. Τόσο λοιπόν η βίαιη συμπεριφορά από την πλευρά της Ρωσίας (στην οποία ανέκαθεν εναντιωνόταν, ως ακράδαντα φιλοευρωπαίος), όσο και η αστραπιαία αντίδραση του αποτελούν την καλύτερη καμπάνια για μια πολιτική προπαγάνδα υπέρ του ίδιου και εναντίον των γειτόνων του. Κόντρα όμως στις γενικότερες προσδοκίες για διατήρηση του νόμου για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από το αναμενόμενο, ο Πρόεδρος εξέφρασε τις ευχαριστίες του στην διεθνή υποστήριξη και τόνισε πως παρά τον εναπομείναντα ρωσικό κίνδυνο, ο στρατιωτικός νόμος έληξε.
Ακόμα και αν οι δύο χώρες έλθουν σε συμφωνία σχετικά με το προαναφερόμενο συμβάν, η πολυπλοκότητα της συνολικής κατάστασης δεν πρόκειται να εξαλειφθεί σύντομα. Απόδειξη για τη συνέχεια της ζοφερής πραγματικότητας αποτελεί η ανύψωση ενός φράχτη 60 χιλιομέτρων στη βόρεια πλευρά της Κριμαίας από τις ρωσικές αρχές. Η λογική πίσω από τα φυσικά αυτά σύνορα -τα οποία μέχρι και ο Τραμπ θα ζήλευε- φαίνεται να είναι ο «φόβος» των ρωσικών αρχών για βίαιες επιθέσεις εναντίον της περιοχής και των Ρώσων κατοίκων της. Φυσικά η Ουκρανία δε φαίνεται να συμμερίζεται την ίδια άποψη και αντιθέτως θεωρεί το «τείχος» μια προπαγάνδα που έχει ως στόχο την επίδειξη δύναμης. Απόλυτη εναντίωση στην κίνηση αυτή έδειξε η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία ανέκαθεν θεωρούσε την Κριμαία ουκρανικό έδαφος και ευελπιστούσε να επωφεληθεί από αυτήν.
Παρά την αμφισβητούμενη αποτελεσματικότητα του φράχτη όσον αφορά την προστασία κάποιας από τις δυο πλευρές, αποτελεί τουλάχιστον την κατάλληλη ευκαιρία για ανακωχή και μάλιστα στο πλαίσιο των εορτών. Οι υποδομές της χώρας χρήζουν άμεσης επιδιόρθωσης και ο λαός έχει ανάγκη τις ημέρες ειρήνης.
Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη τα δεινά που προκάλεσαν οι στρατιωτικές επιπλοκές του παρελθόντος στην Ανατολική Ουκρανία τα οποία είχαν ως συνολικό αποτέλεσμα 10 χιλιάδες νεκρούς και 1.5 εκατομμύρια εκτοπισμένους, μπορούμε μόνο να ελπίζουμε στην αποφυγή του χειρότερου για άλλη μια φορά σεναρίου. Ίσως οι εκλογές του 2019 να είναι κομβικές για την πολιτική εξέλιξη στην Ουκρανία, ίσως και όχι. Προς το παρόν όμως, σε μια σκηνή απόλυτης ειρωνείας, το τείχος της Κριμαίας οδήγησε σε μια προσωρινή κατάπαυση πυρός.
Γεννηθείσα το 1998 στη Γεωργία, απόγονος Ποντίων προσφύγων της Σοβιετικής Ένωσης, μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη όπου και σπουδάζει στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Ως λάτρης της διεθνούς πολιτικής και ιστορίας, όποτε βρίσκει χρόνο από τις ακαδημαϊκές της ασχολίες, ταξιδεύει και λαμβάνει μέρος σε ευρωπαϊκά προγράμματα με σκοπό μια σφαιρική εικόνα της ανθρώπινης πραγματικότητας.
