Της Ρένας Δανατζή,
Μέρες τώρα η επικαιρότητα περιστρέφεται και πάλι γύρω από φαινόμενα βίας. Ένας ανεμοστρόβιλος θυμού σπέρνει εντάσεις και θερίζει απώλειες. Βία στα πανεπιστήμια, βία στο δρόμο, βία σε νεαρή κοπέλα και πολλά περιστατικά ακόμα, που δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας.
Πάντα πίστευα πως η βία χωρίζεται σε δύο μέρη. Την σωματική βία και κάτι πολύ πιο περίπλοκο και επικίνδυνο: την ψυχολογική βία. Ίσως, αυτή η σκέψη φαίνεται οξύμωρη. Πώς είναι δυνατόν, η σωματική βία να είναι λιγότερο ακίνδυνη; Είναι, αρκεί να το δούμε από τη σωστή σκοπιά. Αν το καλοσκεφτούμε, η σωματική βία είναι κάτι άμεσα αντιληπτό. Κάποιος με χτυπά, έχω μώλωπες – σημάδια – τραύματα και αντιλαμβάνομαι άμεσα το κακό που μου έχει προξενήσει αυτός ο άνθρωπος.
Η άλλη όψη του νομίσματος, δυστυχώς, δεν είναι τόσο εμφανής. Λειτουργεί ως σκόρος που μας τρώει από «μέσα προς τα έξω». Όταν πλέον, τα αποτελέσματα είναι εμφανέστατα, «το κακό» έχει παραγίνει.
Ξεκινά με απλά, άλλα καθοριστικά βήματα. Κάποιος σου θίγει τον χαρακτήρα. Σε υποτιμά με κάθε ευκαιρία. Στην αρχή, κάνει πλάκα –όπως λέει. Έπειτα, σε αποκόπτει από τον κύκλο σου. Δεν χρειάζεσαι φίλες και γνωστούς. Έχεις εκείνον –όπως λέει. Συνεχίζει, τονίζοντας σου ότι γίνεσαι έκφυλη όταν περιποιείσαι τον εαυτό σου! Πρέπει να προσέχεις τι φοράς, επειδή τώρα πια, είστε επίσημα ζευγάρι και ο κόσμος θα συζητάει – όπως λέει.
Σου κάνει σκηνές επειδή εργάζεσαι. Δεν θέλει να λείπεις από το σπίτι. Τώρα πλέον, έχεις υποχρεώσεις εκεί και δεν σου περισσεύει χρόνος για δουλειές- όπως λέει. Σε χτυπάει, σου φωνάζει και σε πείθει καθημερινά για το πόσο ανίκανη είσαι να ζήσεις χωρίς αυτόν. Κι εσύ υπακούς. Σε καταβάλει η ανάγκη να μην τον χάσεις και γίνεσαι μία άλλη. Δεν ξέρω αν μπορώ να παραλληλίσω αυτή την τακτική με το Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Τολμώ να δανειστώ τον όρο παρ’ όλα αυτά.
Πριν τον υποστηρίξεις, θυμήσου ποια ήσουν πριν από αυτόν. Κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέφτη καλά. Θα δεις τις μώλωπες, τις γρατζουνιές και όλα τα σημάδια που σου αφήνει καθημερινά. Θα διαπιστώσεις μάλιστα, ότι είναι πολύ περισσότερα από όσα νόμιζες. Έπειτα θα φύγεις. Όχι σαν κυνηγημένη, αλλά με το κεφάλι και την αξιοπρέπειά σου ψηλά. Όλα αυτά θα τα καταφέρεις μόνο εάν αποφασίσεις να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη.
Να περνάτε χρόνο μπροστά στον καθρέφτη σας. Να βλέπετε το ποιες είστε, ποιες ήσασταν και ποιες θέλετε να γίνετε. Για εσάς. Για κανέναν άλλον. Η ζωή μας, είναι μονάκριβη και ιερή. Κανένας δεν μπορεί να μας την ορίσει περισσότερο από ότι εμείς οι ίδιοι. Κανένας δεν έχει αυτό το δικαίωμα.
