Του Γεωργίου-Ερμή Μπουγιούρη,
Εάν ερωτηθούν οι Έλληνες πολίτες ποια είναι τα επιχειρήματα των αντιεξουσιαστών στα Εξάρχεια δεν θα γνωρίζουν να απαντήσουν. Ίσως και κάποιοι εντός αυτών των ομάδων, στα Εξάρχεια, να μην γνωρίζουν την απάντηση. Πλέον κάνεις δεν ρωτάει «Τι είναι αυτό που ζητούν». Όλοι συνήθισαν κάθε φορά να καίγεται η Αθήνα. Ορισμένοι κιόλας, πλέον, δεν εκπλήσσονται με τις τρομακτικές εικόνες απ’τα επεισόδια, απ’τις σπασμένες τζαμαρίες και την εκδηλωμένη βία.
Τον τελευταίο καιρό, όλοι λίγο πολύ, παρατηρούμε ως σιωπηλοί θεατές τις εξελίξεις στην Γαλλία. Φανταστείτε, ακόμη κι όσοι Έλληνες δεν έχουν ασχοληθεί με τα αιτήματα των Γάλλων, των «κίτρινων γιλέκων», γνωρίζουν κάποια βασικά αιτήματα και διεκδικήσεις τους.
Ποια είναι όμως, λίγο αναλυτικότερα, αυτά τα αιτήματα;
Αρχικά, για την πολιτική οργάνωση της χώρας, επιθυμούν να υιοθετηθεί το αναλογικό εκλογικό σύστημα, επιστροφή της επταετούς θητείας για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τέλος στις προεδρικές αποζημιώσεις εφ’ όρου ζωής. Επίσης, όλοι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι θα έχουν δικαίωμα σε έναν μεσαίο μισθό, ενώ όλα τα έξοδά τους θα ελέγχονται. Τέλος, επιδιώκουν την διοργάνωση τακτικών δημοψηφισμάτων, αλλά και να καθιερωθεί το λαϊκό δημοψήφισμα στο γαλλικό Σύνταγμα.
Όσον αφορά την πολιτική απέναντι στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις προτείνουν μια ευνοϊκότερη πολιτική, όπως είναι το όριο στη δημιουργία μεγάλων εμπορικών ζωνών γύρω από τις μεγάλες πόλεις, κάτι που είναι γνωστό πως «σκοτώνει» τα μικρά τοπικά μαγαζιά.
Σε θέματα μισθών, συντάξεων και δημόσιων υπηρεσιών έχουν υιοθετήσει μια περισσότερο σοσιαλιστική στάση. Δηλαδή, αύξηση του βασικού μισθού στα 1.300 ευρώ, ανώτατο μισθό στα 15.000, αναλογικότητα του φόρου εισοδήματος, να αυξηθούν τα αναπηρικά επιδόματα, αλλά και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για τους ανέργους. Επιπλέον, επιδιώκεται ο περιορισμός του αριθμού των συμβάσεων ορισμένου χρόνου και αύξηση εκείνων αορίστου χρόνου, για τις μεγάλες εταιρείες. Επιπροσθέτως, το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης να είναι ίδιο για όλους, το σύστημα συνταξιοδότησης να παραμείνει αλληλέγγυο ενώ καμία σύνταξη να μην είναι κάτω από 1.200 ευρώ εξασφαλίζοντας έτσι το ευ ζην των ηλικιωμένων. Τέλος, η συνταξιοδότηση να γίνεται στα 60 έτη για όλους και στα 55 έτη για τα άτομα, που έχουν εργαστεί σε ένα επάγγελμα όπου έχει χρειαστεί να κάνουν χρήση του σώματός τους (π.χ. οικοδόμοι).
Αντιθέτως, στον τομέα της φορολογίας υπάρχει μια ευρύτερη φιλελεύθερη τάση. Πάγωμα των φόρων στα καύσιμα, ακύρωση των επιβαρύνσεων στους τεχνικούς ελέγχους. Το σοσιαλιστικό στοιχείο, ωστόσο, μπορεί επίσης να βρεθεί στις θέσεις, όπως στο να πληρώνουν περισσότερους φόρους οι μεγάλες επιχειρήσεις και λιγότερους οι μικρές, στο νέο φόρο στα ναυτιλιακά καύσιμα και στην κηροζίνη αεροσκαφών και στη κατάργηση της έκπτωσης φόρου για την απασχόληση και την ανταγωνιστικότητα (CICE). Τέλος, απαιτούν να τελειώσει η πολιτική λιτότητας και να κυνηγηθεί αποφασιστικά η φοροδιαφυγή.
Όσον αφορά την γαλλική βιομηχανία παρατηρείται ένας ευρύτερος νασιοναλισμός, όπως η προστασία της γαλλικής βιομηχανίας, τεχνογνωσίας και των θέσεων εργασίας ενώ, ταυτόχρονα να υπάρξει απαγόρευση της μετεγκατάστασης τους. Νασιοναλισμός παρατηρείται και σε θέματα ιδιωτικοποιήσεων, όπως είναι αγαθά, που επιθυμούν να γίνουν ξανά δημόσια, το ρεύμα και το φυσικό αέριο, ενώ και να απαγορευθεί η πώληση περιουσίας της Γαλλίας (π.χ αεροδρόμια).
Αυστηρές είναι και οι λύσεις που προτείνονται για το φαινόμενο της μετανάστευσης. Στους αιτούντες άσυλο ασφαλώς και παρέχεται μια καλή μεταχείριση. Είναι αναγκαίο να τους παρέχονται, μέσω συνεργασίας με τον ΟΗΕ, βασικές ανάγκες όπως στέγη, ασφάλεια και τροφή. Ωστόσο, όσοι λαμβάνουν άρνηση ασύλου, θα οδηγούνται πίσω στις χώρες προέλευσης. Εάν όμως τους χορηγηθεί άσυλο, τότε ζητούν να υλοποιηθεί μια πραγματική και αποτελεσματική πολιτική ένταξης.
Για την Παιδεία απαιτούν να σταματήσουν τα «λουκέτα» των μικρών σχολείων και παιδικών σταθμών ενώ, ακόμη, να φοιτούν μάξιμουμ 25 μαθητές σε κάθε τάξη, από τον παιδικό σταθμό μέχρι το τέλος του σχολείου.
Εύλογα λοιπόν, μπορεί κανείς να καταλήξει στο συμπέρασμα πως σε όλο αυτό το ευρύ πλαίσιο απαιτήσεων των «κίτρινων γιλέκων» υπάρχει ένα συνοθύλευμα πολλών πολιτικών ρευμάτων. Δεν υπάρχει δηλαδή κάποια πολιτική ιδεολογική κυριαρχία, που καθοδηγεί τον ξεσηκωμό των Γάλλων. Πρόκειται για μια γενικότερη κίνηση, που δεν μπορεί να τοποθετηθεί σε μια συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση. Κάτι τέτοιο, η ενοποίηση όλων των Ελλήνων πολιτών σε ένα ενιαίο πλαίσιο, υποθέτω πως, στην Ελλάδα, θα ήταν άλλη μια ρομαντική φαντασίωση. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, είναι γνωστό πως οι Γάλλοι ήταν ανέκαθεν ρομαντικοί.
Γεννήθηκε το 1998 στο Ρέθυμνο, Κρήτης. Είναι προπτυχιακός φοιτητής του Τμήματος Ιστορίας & Φιλοσοφίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Διευθυντής Αττικής του Think Tank ΚΕΑΣΜ και Γενικός Γραμματέας της νεολαίας Rotary Αθηνών. Επίσης ασχολείται ενεργά με τον αθλητισμό και τον εθελοντισμό.
