Του Γεωργίου-Ερμή Μπουγιούρη,
Μεσολογγίου, Εξάρχεια. Το μεσημέρι, φοιτητές γεμίζουν τα καφέ του δρόμου, παίζουν χαρτιά στου Χασάν, γελάνε, συζητούν για όλα τα θέματα που τους αφορούν, χαιρετιούνται και φεύγουν.
Αυτά τώρα.
Πριν δέκα χρόνια, σαν σήμερα, στον ίδιο δρόμο, που ξεχειλίζει κάθε μέρα από ζωή, θα πέσει νεκρό ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι.
Η ιστορία του μικρού Αλέξη είναι ευρέως γνωστή και έχει ειπωθεί πάμπολλες φορές. Θα ήταν ανώφελο και επίπονο να ανατρέχει κανείς κάθε χρόνο σε εκείνην την νύχτα.
Τα τελευταία δέκα χρόνια όλοι έχουν ακούσει, έστω και μια φορά, το χρονικό εκείνης της νύχτας, τα γεγονότα, τα πρόσωπα και την μοιραία έκβασή της. Αυτό για το οποίο αρκετοί δεν επιθυμούν να συζητήσουν είναι το μετά.
Φαίνεται πως, κάθε χρόνο, κανείς δεν καταλήγει να τιμάει τον θάνατο του Αλέξη. Αντιθέτως, χρόνο με χρόνο, κάθε διαφορετική ιδεολογία αποφασίζει να καπηλευθεί τον θάνατο του Αλέξη για τους δικούς της ιδιοτελείς σκοπούς.
Πρώτα φυσικά είναι τα πρόσωπα της πολιτικής σκηνής. Εκείνα τα πρόσωπα που, με γνώμονα το εκλογικό κοινό, θα σπεύσουν σε δηλώσεις για την συγκεκριμένη ημέρα.
Οι μεν θα απευθυνθούν σε όσους καταδικάζουν εκείνους, που τιμούν τον θάνατο του Αλέξη σπάζοντας την Αθήνα, οι δε σε εκείνους που δικαιολογούν τέτοιες πράξεις. Παντού θα καλλιεργηθεί το μίσος και για άλλη μια χρονιά η ελληνική κοινωνία θα διχασθεί και η Αθήνα θα καίγεται.
Ακόμη, με αφορμή έναν άδικο θάνατο, κάποιοι θα κρύψουν το πρόσωπό τους, θα πάρουν το ρόπαλό τους και θα εξωτερικεύσουν το μίσος και την βία, που κρύβουν μέσα τους για το «σύστημα».
Εκτός των προαναφερθέντων, υπάρχουν εκείνοι που ανήκουν στο «σύστημα». Η αστυνομία. Με αφορμή τις εκρήξεις μίσους έχουν την δυνατότητα να εξασκήσουν την δυνατότητά τους στην έννομη βία. Το αποτέλεσμα; Κάθε χρόνο χάος.
Όλα αυτά ενώ η ίδια η μητέρα του Αλέξη, σε συνέντευξή για το open.tv, είπε πως: «Ο Αλέξανδρος ήταν κατά της βίας, ήταν ένα παιδί που αποδοκίμαζε τις βιαιοπραγίες και τις καταστροφές. Δεν θα ήθελε με τίποτα να συνδεθεί το όνομά του με αυτά που γίνονται τώρα».
Η πρώτη περίπτωση θα ήταν ανούσιο να σχολιασθεί περαιτέρω. Εάν κανείς όμως πρόσεξε κάποια κοινά σημεία στις δύο τελευταίες προαναφερθείσες περιπτώσεις, έχει δίκιο. Παρατηρείται πως οι πράξεις και των δύο είναι μια μορφή αντίδρασης στις πράξεις του άλλου. Και σε καμία περίπτωση δεν τους αντιπροσωπεύει όλους αυτή η άποψη. Δεν επιθυμούν, όσοι θυμούνται τον θάνατο του Αλέξη, να καταστρέφεται η Αθήνα κάθε 6η του Δεκέμβρη. Δεν επιθυμούν να χρησιμοποιείται η βία ενάντια σε πολίτες όλοι οι αστυνομικοί. Η μαζοποίηση, η γενίκευση, το «τσουβάλιασμα», ήταν πάντοτε μια λάθος πρακτική προσέγγισης.
Ωστόσο, τέτοιες πράξεις, εκτός του ότι καταστρέφουν την μνήμη του Αλέξη, καταστρέφουν και την δική τους φήμη, και υστεροφημία, ωθώντας ταυτόχρονα αρκετούς ανθρώπους σε μισαλλόδοξες απόψεις.
Ανεξαρτήτως πολιτικής ιδεολογίας, ο θάνατος είναι πάντοτε ένα δυσάρεστο γεγονός. Με το να καλλιεργείται από μια δυσάρεστη πράξη βίαιου μίσους ακόμη περισσότερο μίσος, και βία, τότε είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε πάντοτε διχασμένοι ως κοινωνία.
Κανείς δεν επιθυμεί τον θάνατο ενός παιδιού. Η καλύτερη μνήμη, που θα μπορούσε να του προσφερθεί θα ήταν να θυμούνται, να μαθαίνουν και να διδάσκονται όλοι από αυτό το βράδυ. Όχι να υπάρχουν, δέκα χρόνια μετά, κάποιοι που δικαιολογούν τον αστυνομικό ή που δικαιολογούν την Αθήνα όταν καίγεται κάθε 6η του Δεκέμβρη.
Γεννήθηκε το 1998 στο Ρέθυμνο, Κρήτης. Είναι προπτυχιακός φοιτητής του Τμήματος Ιστορίας & Φιλοσοφίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Διευθυντής Αττικής του Think Tank ΚΕΑΣΜ και Γενικός Γραμματέας της νεολαίας Rotary Αθηνών. Επίσης ασχολείται ενεργά με τον αθλητισμό και τον εθελοντισμό.
