Του Βασίλη Καραγκούνη,
Ένας χρόνος συμπληρώθηκε τη Δευτέρα, από τη μαζική συμμετοχή περισσοτέρων των 212.000 πολιτών στις κάλπες για την εκλογή ηγεσίας του νέου ενιαίου φορέα της Κεντροαριστεράς. Ο δρόμος έως εκείνες τις εκλογές του Νοέμβρη του 2017 δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, ούτε μια απλή υπόθεση. Το αντίθετο μάλιστα. Ήταν προϊόν χρονοβόρων διαδικασιών και ζυμώσεων των κόμματων και των κινήσεων, που τοποθετούνται στον ιδεολογικό άξονα του προοδευτικού- μεταρρυθμιστικού κέντρου, της σοσιαλδημοκρατίας και της ανανεωτικής αριστεράς. Μια διαδικασία γεμάτη εντάσεις, διαφωνίες και καχυποψία, που κατέληξε στη συγκρότηση του νέου φορέα. Το όνομα αυτού: Κίνημα Αλλαγής. Ένα όνομα που προσπαθεί να συμπυκνώσει τις ελπίδες, τα όνειρα και τις ανησυχίες όχι μόνο όσων συμμετείχαν στις εκλογικές διαδικασίες, αλλά και όλων εκείνων, οι οποίοι παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον, αλλά και με δικαιολογημένη αμφιβολία τις προσπάθειες ανασυγκρότησης του χώρου της Δημοκρατικής Παράταξης.
Το χρόνο που πέρασε και πιο συγκεκριμένα τους μήνες μετά το ιδρυτικό συνέδριο του Μαρτίου συνέβησαν πολλά. Η αρχική εκκριτική δημοσκοπική καταγραφή έδωσε τη θέση της σε πιο περιορισμένα νούμερα, με την πρόσφατη δημοσκόπηση της RASS να τοποθετεί το Κίνημα Αλλαγής στην τρίτη θέση με ποσοστά πολύ κοντά στο 10%. Η συμφωνία των Πρεσπών μαζί με άλλους παράγοντες δίχασε τα στελέχη και τη βάση του Κινήματος, εισάγοντάς το σε μια φάση εσωστρέφειας, από την οποία άργησε να βγει. Ορόσημο βέβαια αποτελεί η αποχώρηση του Ποταμιού ή μάλλον καλύτερα για να μην αδικήσω όσους συνεχίζουν πιστοί στο εγχείρημα της Κεντροαριστεράς, του Σταύρου Θεοδωράκη και της ομάδας του. Ο κ. Θεοδωράκης από πιστός στρατιώτης απεδείχθη πιστός τελικά στους δικούς του ιδιοτελείς σκοπούς και εφόσον δεν κατάφερε να ελέγξει «το μαγαζί» πήρε το πολιτικό του εκτόπισμα και αποχώρησε. Αυτή τη περίοδο, μετά την ολομέλεια του κόμματός του τον Οκτώβριο, αποφάσισε να υποδυθεί ακόμη έναν ρόλο, αυτό του Έλληνα Μακρόν (sic). Ο κ. Θεοδωράκης θα ζήσει για κάποιο διάστημα το μύθο του σε μια απέλπιδα προσπάθεια να συγκινήσει τους ψηφοφόρους που του γύρισαν την πλάτη, προσπαθώντας συνάμα να αποφύγει την νομοτελειακή διάσπαση του κόμματός του. Υπήρχαν βέβαια και άλλοι το διάστημα αυτό που συγκινήθηκαν από τις «προοδευτικές» παραφωνίες του κ. Τσίπρα και ανακάλυψαν ξαφνικά στο λαϊκίστικό μόρφωμα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ έναν εν δυνάμει εταίρο, που όφειλε το Κίνημα Αλλαγής να ακολουθήσει πάραυτα. Το πόσο επηρεάζουν τα λεγόμενά τους το αποδεικνύει το 2,43% των ψήφων που έλαβαν τον περασμένο Νοέμβρη.
Τη Δευτέρα το Κίνημα Αλλαγής προχώρησε ουσιαστικά σε μια επανεκκίνηση. Η παρουσία χιλιάδων πολιτών στην ομιλία της Φώφης Γεννηματά έδειξε ότι ο κόσμος που πριν ένα χρόνο αποφάσισε να στηρίξει την Δημοκρατική Παράταξη στην αναγέννησή της ήταν εκεί. Η συμμετοχή των πολιτών ήταν επιπλέον και μια ηχηρή απάντηση σε όλους εκείνους που το τελευταίο διάστημα επιδόθηκαν με όλο τους το μένος σε ένα πόλεμο λάσπης και κατά συκοφάντησης της παράταξης, μέσω fake news, έχοντας ως στόχο την πολιτική και ηθική απαξίωση του Κινήματος.
Η κ. Γεννηματά κατέστησε σαφές με την ομιλία της πως το Κίνημα Αλλαγής έχει ανοίξει διμέτωπο αγώνα απέναντι στη ΝΔ και τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Απέναντι στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που εξαπάτησαν το λαό το 2015, διχάζοντάς τον με ένα τελικά άνευ λόγου και αιτίας δημοψήφισμα, καθώς το καθαρό μυαλό του κ Τσίπρα είχε προαποφασίσει την « Κωλοτούμπα» μετατρέποντας το Όχι σε Ναι. Απέναντι σε έναν ΣΥΡΙΖΑ, που μετά από δέκα χρόνια κρίσης συνεχίζει με τον ακροδεξιό του εταίρο να παίζει την χώρα στα ζάρια, υιοθετώντας τις πιο παλαιοκομματικές τακτικές του παρελθόντος σε μια τελευταία ζαριά, ελπίζοντας να κρατηθεί λίγους μήνες ακόμη στην εξουσία αποφεύγοντας την εκλογική του συντριβή. Επίσης, απέναντι σε μια ΝΔ, που αποφεύγει τεχνηέντως και ποικιλοτρόπως να αναλάβει τις ευθύνες της για τον εκτροχιασμό της οικονομίας και την χρεοκοπία. Απέναντι σε μια ΝΔ, που περιμένει την εξουσία σαν ώριμο φρούτο, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα οικονομικής ευημερίας για τους λίγους με προτάσεις ψίχουλα για τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Το Κίνημα Αλλαγής τοποθετείται απέναντι στον μύλο του διχασμού, που τροφοδοτούν ανελλιπώς με εμφυλιοπολεμική ρητορική τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ.
Ο δρόμος προς τις κάλπες, όσον αφορά το Κίνημα Αλλαγής προβλέπεται ανηφορικός. Το Κίνημα πρέπει να παρουσιάσει το πρόγραμμά του. Ένα πρόγραμμα, που μέχρι στιγμής έχει δομηθεί γύρω από τον εκσυγχρονισμό του κράτους, την δημιουργία νέου πλούτου με προσέλκυση ξένων επενδύσεων, αλλά κυρίως, ενισχύοντας και απελευθερώνοντας τις παραγωγικές δυνάμεις και ιδιαίτερα την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα. Ένα πρόγραμμα που τοποθετεί τον πολίτη στο κέντρο με τη δημιουργία θέσεων εργασίας και ουσιαστική επανίδρυση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας.
Αυτό που μένει από τη Δευτέρα είναι ακόμη το πείσμα της Προέδρου του Κινήματος Αλλαγής να ξεκινήσει μια πορεία στη βάση της Δημοκρατικής Παράταξης, προσεγγίζοντας και πάλι όσους απογοητεύτηκαν τα χρόνια της κρίσης. Τέλος, η θερμή χειραψία των κυρίων Παπανδρέου και Βενιζέλου θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως μια πραγματική κίνηση ενότητας, που έχει ανάγκη όσο ποτέ η Παράταξη.
Είναι πτυχιούχος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Από τις αρχές του τρέχοντος έτους συνεχίζει τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει αποφοιτήσει από το Μουσικό Σχολείο Αγρινίου. Μιλάει Αγγλικά και Γερμανικά. Ασχολείται με την μουσική, παίζοντας τρομπέτα και πιάνο, ενώ στον ελεύθερο χρόνο του διαβάζει οικονομία, ιστορία και πολιτική.
