Της Κατερίνας Μπικιώτη,
Τη δυστυχία του κόσμου ο νους μας δε δύναται να τη συλλάβει. Είναι που ζούμε εφησυχασμένοι και η αλαζονεία μας δε μας επιτρέπει να αντικρίσουμε κατάματα το τρόμο, που περιπλανιέται. Δε ξέρω, αν είναι αλαζονεία ή φόβος, μήπως συνειδητοποιήσουμε πως ο άνθρωπος μπορεί να γίνει τόσο αδίστακτος… Ενώ μες τη ρουτίνα μας βρισκόμαστε διαρκώς αντιμέτωποι με την πείνα, τη φτώχεια, το ρατσισμό, την εξαθλίωση, τη προσφυγιά, τη βία και τόσες άλλες σκοτεινές και ντροπιαστικές, για το είδος μας, πτυχές της ζωής, ενστικτωδώς γυρνάμε απότομα το βλέμμα και προσπαθούμε να διαγράψουμε την εικόνα που τάραξε την αισθητική μας. Σα να διακατεχόμαστε μονίμως από μια άρνηση να αντιληφθούμε πως εκεί έξω σ’ αυτό το μικρόκοσμο του “προοδευτικού” 21ου αιώνα η δυστυχία πλεονάζει. Χαζεύουμε τις βιτρίνες κι αν αυτό δε μας κάνει να ξεχαστούμε, τότε φέρνουμε στο νου μας τα δικά μας προβλήματα σε μια ατέρμονη προσπάθεια να ξεγελάσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό!
Κι όμως, σε καμία περίπτωση σκοπός μου δεν είναι να αδικήσω το σύγχρονο πολιτισμένο άνθρωπο. Αντίθετα, κι αυτός καθημερινά πασχίζει να φέρει εις πέρας τις δυσκολίες, που του επιφυλάσσει η καθημερινότητα. Κι όταν τα καταφέρνει ανακουφισμένος που η ζωή του φέρθηκε λιγότερο σκληρά, έρχονται στο νου του όλες εκείνες οι εικόνες των ταλαιπωρημένων ανθρώπων, που προσπέρασε απορροφημένος στον ατομικό του αγώνα. Άραγε, αυτοί θα τα καταφέρουν; Θα βρεθούν κάποτε σε ανάλογη της δίκης μου μοίρας να αισθανθούν πως οι κόποι τους ευοδώθηκαν και η τύχη επιτέλους τους χαμογελάει;
Είναι σκέψεις που τον προβληματίζουν και για λίγο τον φέρνουν στο αμήχανο αίσθημα της ενοχής. Ένοχος, μα γιατί; Δεν αναλογεί σ’ αυτόν η ευθύνη για τα προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία. Όχι, όχι σε καμία των περιπτώσεων! Ο καθένας είναι υπεύθυνος μόνο για τον εαυτό του. To περισσότερο, που επιτρέπει στο λειψό μυαλό του είναι να το αφήσει να κάνει μια παραχώρηση και να δεχτεί πως φέρει κάποια ευθύνη και για τα μελή της οικογενείας του. Ωστόσο, κατά βάθος γνωρίζει και ο ίδιος πως πλανάται και μέσα του ξέρει πως η κατάσταση, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, βαραίνει και τον ίδιο.
Όσο το επεξεργάζεται, τόσο ανασύρονται στο νου του σκέψεις που έκανε παιδί: «ΕΓΩ θα αλλάξω τον κόσμο. Η ΓΕΝΙΑ μου θα φέρει τη πρόοδο». Αλήθεια, για ποια πρόοδο να μιλούσαμε τότε; Της τεχνολογίας; Αν ναι, μας αξίζουν θερμά συγχαρητήρια. Μήπως όμως αναφερόμασταν στην πολυπόθητη κοινωνική πρόοδο και ευημερία; Τι ζητάω και ψάχνω στο κουτί των σκέψεων αμνημονεύτων χρόνων; Ανόητες, παιδικές και ανώριμες αερολογίες ήταν και τίποτα περισσότερο. Όσο για την ευθύνη της σημερινής κατάντιας η πλάστιγγα γέρνει προς τους πολιτικούς! Μα βέβαια, οι αποκλειστικοί υπόχρεοι να επωμιστούν τα βάρη είναι αυτοί.
Κάπου, κάπου μάλιστα σε περιόδους εορτών, λόγου χάρη οι τυχεροί άνθρωποι θυμόμαστε τους λιγότερο τυχερούς και καταφεύγουμε σε φιλανθρωπικές ενέργειες όχι μόνο για να προσφέρουμε βοήθεια σ’ εκείνους που πραγματικά την έχουν ανάγκη, αλλά και για τον εαυτό μας, προκείμενου να λυτρωθούμε για όλες τις φορές, που τους ξεχάσαμε και δεν τους υπερασπιστήκαμε, όπως τους άξιζε. Όπως προανέφερα, δεν επιθυμώ να μας καταστήσω ένοχους για ένα έγκλημα, που διαπράξαμε εν αγνοία μας, αλλά να μας υπενθυμίσω πως το παιδικό όραμα είναι σημαντικό να αναζωπυρωθεί και αυτό να μας εξοπλίζει με δύναμη, ώστε να μην εγκαταλείπουμε τον αγώνα για ουσιαστική ειρηνική διαβίωση και ισότιμη κατανομή των ελευθεριών…
Γεννημένη το 1997 στην Λάρισα διανύει το 4ο έτος των σπουδών της στη Νομική Σχολή του ΔΠΘ. Βασικά ενδιαφέροντα της, είναι η αντιμετώπιση του νομοθέτη και της δικαιοσύνης απέναντι σε ποικίλα θέματα και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γνώμονας στην πορεία της, η εμπέδωση των αξιών της ζωής.
