Της Μαρία-Λίζας Καλλονιάτη,
Μπορεί οι σάλπιγγες των εορτασμών των 100 χρόνων από τον τερματισμό του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου να ήχησαν στο Παρίσι, αλλά ένα «ψυχρό πέπλο» απλώνεται γύρω από τις σχέσεις των ΗΠΑ με την οικοδέσποινα χώρα. Πριν από λίγες μέρες, ο Εμμανουέλ Μακρόν, με αφορμή τα 100 χρόνια από την υπογραφή της ανακωχής που σήμανε το τέλος των εχθροπραξιών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, υποδέχτηκε στο Παρίσι 80 περίπου αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων. Τα βλέμματα όμως, όλων των δημοσιογράφων και πολιτικών προσώπων τράβηξε η αρκετά απόμακρη στάση του προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τράμπ, απέναντι στην προσφώνησή του από τον Μακρόν ως «φίλος» του, κατά την διάρκεια των συνομιλιών τους στο προεδρικό μέγαρο.
Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Η αποστασιοποιημένη αυτή κίνηση του Τραμπ προς το Μακρόν δεν είναι τυχαία, διότι ήδη πριν την προσγείωση του αεροπλάνου του ο πρόεδρος των ΗΠΑ ανάφερε σε ανάρτησή του στο Twitter, ότι θεωρεί προσβλητική την άποψη του Μακρόν, περί δημιουργίας ευρωπαϊκού στρατού, προκειμένου να ενισχυθούν οι αμυντικές της δυνατότητες της Ευρώπης και να μειωθεί η εξάρτησή της από τις ΗΠΑ. Αυτή η ανάρτηση στα social media έρχεται σε απάντηση σε δημοσίευμα της Wall Street Journal, στο οποίο φέρεται να είπε ο Μακρόν, ότι η Ευρώπη χρειάζεται έναν πραγματικό στρατό, για να περιορίσει την εξάρτησή της από τις ΗΠΑ στον αμυντικό τομέα, ώστε να προστατευθεί η Ευρώπη απέναντι στην Κίνα, την Ρωσία και τις ΗΠΑ.
Ο Μακρόν όμως επανέφερε την πρόταση για την δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού, ακολουθώντας τη γραμμή της ευρωπαϊκής αμυντικής αυτονομίας. Σε ένα γενικότερο πλαίσιο όμως, η δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού αμυντικού δόγματος ήταν ένα από τα κεντρικά σημεία της ομιλίας του Μακρόν, στη Σορβόννη στις 26 Σεπτεμβρίου, περί του οράματος του για μια κυρίαρχη, ενωμένη και δημοκρατική Ευρώπη. Ο κύριος στρατιωτικός στόχος του Μακρόν είναι να δώσει στους Ευρωπαίους τη δυνατότητα να δρουν αυτόνομα όταν χρειαστεί, συμπληρώνοντας τον εδαφικό αμυντικό ρόλο του ΝΑΤΟ με μια ευρωπαϊκή ικανότητα επέμβασης στο εξωτερικό. Οι προτάσεις του Μακρόν είναι περισσότερο σύμφωνες με το πνεύμα για την ανοικοδόμηση μιας de facto στρατιωτικής συμμαχίας από τη βάση προς τα πάνω, η οποία θα περιλάμβανε πολλές μορφές διακυβερνητικής στρατιωτικής συμμαχίας, παρά από την ίδρυση ενός ομοσπονδιακού στρατού της ΕΕ, που θα κατευθύνεται από τα θεσμικά όργανα των Βρυξελλών.
Επομένως, ο Μακρόν, απευθυνόμενος προς των πρόεδρο των ΗΠΑ δήλωσε ότι πρόκειται για μια «παρεξήγηση», η οποία προκλήθηκε από υπερβολικά δημοσιεύματα του αμερικανικού τύπου. Μετά από την επίλυση αυτής της παρερμηνείας των λεγομένων του Γάλλου προέδρου, οι συνομιλίες ανάμεσα στους δύο Προέδρους έγιναν μέσα σε ένα πνεύμα συνεργασίας και αλληλοκατανόησης. Από την μία, ο Τράμπ δήλωσε ότι θέλει μια ισχυρή Ευρώπη και ότι αυτό θα επιτευχθεί με τον καλύτερο και αποτελεσματικότερο τρόπο. Παράλληλα, οι ΗΠΑ θέλουν να βοηθήσουν την Ευρώπη, όμως πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη, διότι προς στιγμήν το μεγαλύτερο οικονομικό βάρος το επωμίζονται οι ΗΠΑ, αναφερόμενος ο Τράμπ στις εισφορές των κρατών μελών του ΝΑΤΟ. Από την άλλη, ο Μακρόν ανταποκρίθηκε, λέγοντας πως θέλει η Ευρώπη να αναλάβει μεγαλύτερο μερίδιο κόστους για την άμυνα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
Πέρα όμως από την ομόφωνη απόφαση των Προέδρων να αυξηθούν οι ευρωπαϊκές αμυντικές δαπάνες για το ΝΑΤΟ, οι δύο πρόεδροι συμφώνησαν, πως οι σαουδαραβικές αρχές πρέπει να ρίξουν άπλετο φως στον φόνο του Σαουδάραβα δημοσιογράφου, Τζαμάλ Κασόγκι, προκειμένου η υπόθεση Κασόγκι, να μην προκαλέσει την αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής, ώστε να μπορεί να δημιουργηθεί μια ευκαιρία, για να βρεθεί πολιτική λύση στον πόλεμο στην Υεμένη. Επιπλέον, οι δύο πρόεδροι κινήθηκαν προς την ίδια κατεύθυνση όσον αφορά το εμπόριο, την άμυνα και την Συρία. Μπορεί όμως, οι συνομιλίες του Μακρόν και του Τράμπ να κάλυψαν θέματα εμπορίου και εξωτερικής πολιτικής, αλλά δεν είναι σαφές αν στην διάρκειά τους αναφέρθηκαν στο φλέγον ζήτημα, περί της απόσυρσης των ΗΠΑ από την INF.
