Του Νικόλαου Ερμή,
Ανεπιφύλακτα το 2019, έτος κατά το οποίο οι πολίτες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο θα προσέλθουν στις κάλπες, αναμένεται να είναι καταλυτικό για το μέλλον της ενωμένης Ευρώπης.
Η οικονομική κρίση και το τραχύ κέλευσμα της προσφυγικής ροής, αποτελούν το κύριο πάτημα για τους ανεύθυνους λαϊκιστές και τους υστερικούς εθνικιστές. Σε συνδυασμό με την ύπαρξη ενός σκληρού μπλοκ από τις χώρες του Βίζενγκραντ, πρόδηλα επιτείνεται η αβεβαιότητα για τα ποσοστά των ευρωσκεπτικιστών, που βρίσκονται διαρκώς σε επαύξηση, ήδη, από πενταετίας.
Θεωρείται πασίδηλο ότι τα κύματα εθνικιστικών τάσεων έχουν μεταφερθεί και στις μεγαλύτερες των χωρών της ένωσης, όπως η Γερμανία (Afd), ενώ την ίδια στιγμή βρίσκονται στην εξουσία ως κυβερνητικός εταίρος, όπως στην περίπτωση της Ιταλίας (Λέγκα του Βορρά). Παρά την κονιορτοποίηση που υπέστη το «Εθνικό Μέτωπο» στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του ’17, η Μαρί Λε Πεν, εν όψει των ευρωεκλογών του ’19, πρωτοστατεί από κοινού με τον Ματέο Σαλβίνι στη δημιουργία ενός ενιαίου εθνικιστικού φορέα υπό την επωνυμία «Μέτωπο Ελευθερίας».
Το -κατά τα λοιπά- μαύρο σχήμα που δημιουργήθηκε εν όψει των εκλογών του Μαΐου, βρίσκεται σε τέτοια δυναμική ώστε να «απειλεί» ακόμη και με την αναρρίχησή του στην δεύτερη θέση του ευρωκοινοβουλίου, μπροστά από το Σοσιαλιστικό.
Ο χώρος του κέντρου, σε αντιδιαστολή με την φιλο-λαϊκιστική πολιτική που ακολουθούν οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές, προσανατολίζεται σε μία ενιαία πολιτική στάση και κάθοδο, στις εκλογές του ’19. Μετά από πρωτοβουλία του Εμμανουέλ Μακρόν, υπό τον πολιτικό φορέα «En Marche!» και του Γκι Φερχόφστατ, διαφαίνεται η ένωση του κόμματος με την ευρωομάδα του ALDE, την Συμμαχία των Φιλελεύθερων και Δημοκρατών για την Ευρώπη. Στο πλαίσιο αυτό, πρωθυπουργοί χωρών όπως ο Μάρκ Ρούτε της Ολλανδίας και ο Γιοσέφ Μουσκάτ της Μάλτας, κόμματα με ισχυρή εκπροσώπηση και δημοσκοπική αύξηση, όπως οι Ισπανοί Πολίτες (Ciudadanos) και προσωπικότητες, όπως ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, Ματέο Ρέντσι, ενδέχεται να συμβάλουν με την συμμετοχή τους στον ενιαίο, πανευρωπαϊκό φορέα.
Οι προοδευτικοί κεντρώοι, υπό την ηγεσία του Γάλλου προέδρου, Μακρόν και με οκτώ πρωθυπουργούς στις τάξεις τους, με σημαντικό αριθμό επιτρόπων και με πρόγραμμα πάνω σε δύο άξονες: αυτόν του μεσοπρόθεσμου, της σταδιακής εμβάθυνσης των θεσμών και εκείνον του μακροπρόθεσμου, της ομοσπονδοποίησης και σειρά προτάσεων, όπως η αντιμετώπιση των προκλήσεων της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, η «ανοικοδόμηση» της ένωσης μετά από το Brexit και ο διαμοιρασμός της ευθύνης των μεταναστευτικών ροών σε όλα τα κράτη-μέλη, χωρίς αστερίσκους, αποτελούν την ευκαιρία, ώστε ο νέος φορέας να είναι επιτυχημένος.
Βάσει του θεσμού του Spitzenkandidat, τα πολιτικά ευρωκόμματα διορίζουν τον υποψήφιο Πρόεδρο της Επιτροπής και οι ψηφοφόροι ψηφίζοντας αυτά, δίνουν άμεσα ψήφο στον υποψήφιο. Για αυτό το λόγο, καθίσταται βαθύτατα ουσιαστικό οι ψηφοφόροι των κρατών-μελών, να εξετάσουν με όλο και πιο λεπτομερή έλεγχο τα προγράμματα των κομμάτων και τα πρόσωπα που θα τεθούν υποψήφιοι για την Κομισιόν. Μιας και το μέλλον της ένωσης μόνο ευοίωνο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, οι εκλογές που έρχονται είναι καθοριστικές για όλο το οικοδόμημα.
Λαμβάνοντας ως δεδομένη την μικρή συμμετοχή στις εκλογές για την ανάδειξη του ευρωκοινοβουλίου, κατά τα προηγούμενα χρόνια, και ταυτόχρονα την επέλαση λαϊκιστικών και εθνικιστικών κομμάτων, είναι ανάγκη οι ψηφοφόροι να κατέλθουν μαζικά και να υποστηρίξουν πρόσωπα και ιδέες που έχουν τα εχέγγυα να ανασυνθέσουν το Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο, Κρήτης και κατοικεί στην Αθήνα. Είναι πολιτικός επιστήμονας και διεθνολόγος. Έχει συμμετάσχει σε αρκετές προσομοιώσεις, συνέδρια και σεμινάρια της νέας γενιάς. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα, ενώ στον ελεύθερο του χρόνου ασχολείται με την ιστορία ως ακαδημαϊκό αντικείμενο και την μελέτη του ελληνικού τραγουδιού.
