Του Παναγιώτη Πλουμή,
Πόσο εξοικειωμένοι είμαστε άραγε οι άνθρωποι με τον απρόοπτο θάνατο; Αυτόν τον θάνατο, ο οποίος εισβάλει στην ζωή σαν κεραυνός εν αιθρία και έρχεται να φέρει τα πάνω κάτω, παίρνοντας μαζί του κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο ,που μέχρι πρότινος δεν μπορούσαμε να φανταστούμε την ζωή μας χωρίς αυτό; Δεν ξέρω ποια είναι η γνώμη σας αλλά όσον αφορά εμένα είμαι πεπεισμένος ,πως δεν υπάρχει χειρότερο είδος πόνου από εκείνον που αισθάνεσαι όταν μαθαίνεις, εντελώς ξαφνικά, ότι έχασες έναν δικό σου άνθρωπο… Μόλις ακούσεις την είδηση το σώμα παραλύει, το στομάχι σφίγγεται σαν την πιο σφιχτή αλυσίδα και το μυαλό αρχίζει να τρέχει ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρει το πώς και το γιατί. Μάταια όμως.Καμία απάντηση που σου φέρνει δεν σε καλύπτει. Σιγά σιγά αναθαρρείς και αρχίζεις να ελπίζεις. «Όχι δεν συνέβη αυτό κάποιο λάθος θα έγινε, κάποιος άλλος θα είναι» λες από μέσα σου. Μέχρι που βλέπεις την αλήθεια του θανάτου κατάματα… Τότε όλα αλλάζουν και η ελπίδα που μέχρι πριν σε στήριζε και σε κρατούσε στα πόδια σου, τώρα σε σπρώχνει απ τον γκρεμό και σε βλέπει από ψηλά να πέφτεις. Αυτή η εναλλαγή πόνου-ελπίδας-πόνου μπορεί πραγματικά να σε διαλύσει…
Την χρονιά που μας πέρασε, στην χώρα μας 730 άνθρωποι έφυγαν έτσι απρόοπτα και η μοίρα ανάγκασε τους συγγενείς και τα αγαπημένα τους πρόσωπα να βιώσουν αυτό το μαρτυρικό συναίσθημα που πριν από λίγο σας περιέγραψα. Σίγουρα βέβαια ,σε κάθε περίπτωση ο τρόπος που διαχειρίστηκε ο καθένας τους την ανυπόφορη οδύνη διαφέρει , αλλά όλοι τους είχαν ένα κοινό σημείο στην όλη θλιβερή διαδικασία: ήρθαν αντιμέτωποι με την θέα του θανάτου, είτε σε ένα παγωμένο δωμάτιο κάποιου νεκροτομείου ,είτε σε έναν καταθλιπτικό διάδρομο κάποιου νοσοκομείου. Το παιδί τους, ο σύζυγος τους, ο αδερφός τους, ο πατέρας τους ,η μάνα τους, σκοτώθηκαν σε τροχαίο…
«Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της στην άσφαλτο.» Αυτή τη φράση είχα ακούσει να λέει γεμάτος αγανάκτηση στις ειδήσεις, ο πατέρας ενός παιδιού που έφυγε στον δρόμο και συνειδητοποίησα, ότι με 8 του λέξεις κατάφερε να αποτυπώσει πλήρως την θλιβερή πραγματικότητα. Μόνο τα τελευταία 4 χρόνια 3125 άνθρωποι ,στην μεγάλη πλειοψηφία τους νέοι, έχασαν την ζωή τους από τροχαίο ενώ 3695 τραυματίστηκαν βαριά(υπέστησαν δηλαδή πολλαπλά κατάγματα στην καλύτερη των περιπτώσεων ή έμειναν τετραπληγικοί στην χειρότερη…).Ήδη στο πρώτο εξάμηνο του 2018 στον καταραμένο αυτό απολογισμό έρχονται να προστεθούν ακόμα 294 θάνατοι και 298 βαριοί τραυματισμοί ,δίνοντας σε όλους μας το μήνυμα ,όσο και αν προσευχόμαστε για το αντίθετο, ότι και φέτος το θανατικό της ασφάλτου θα συνεχιστεί με τους ίδιους ρυθμούς.
Με το κείμενο αυτό , δεν είχα σκοπό ούτε να αναλύσω τα αίτια ούτε να προτείνω λύσεις όπως συνήθως συμβαίνει σε ένα τυπικό άρθρο. Δεν νιώθω ότι είμαι ο κατάλληλος. Βλέπετε, το θέμα είναι πολύπλοκο και υπερβολικά βαρύ. Θα έρθουν εξάλλου επόμενα άρθρα όπου θα ζητήσω την συνδρομή ανθρώπων που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο θλιβερό αυτό ζήτημα. Το μόνο που ήθελα να πετύχω ήταν να σας κάνω να αισθανθείτε ,εάν δεν το έχετε ήδη βιώσει, έστω και στον ελάχιστον βαθμό, το μέγεθος του πόνου που κρύβεται πίσω από την φράση «Τον/Την χάσαμε από τροχαίο» και να αντιληφθείτε ότι μπορεί μέχρι τώρα ο «θάνατος του δρόμου» να ήταν καλός μαζί μας και να μην πήρε μαζί του κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, αλλά δεν είναι καθόλου απίθανο εάν δεν προσπαθήσουμε συνολικά να αλλάξει η κατάσταση, να χτυπήσει αιφνίδια και την δική μας πόρτα…
Το δάχτυλο στο φρένο, κοκαλωμένο,
Μια στάλα αίμα στο μπουφάν σου
Πλάι στα χίλια,
Στα χίλια κυβικά σου,
Πλάι στα χίλια κυβικά σου.
Μονάχος χάραμα,
Χάραμα στην λεωφόρο
Και περιμένεις ασθενοφόρο
Από τις τρείς και δέκα σκοτωμένος.
(Στίχοι από το τραγούδι «Ο κουρσάρος» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου)
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
*Πηγή στατιστικών στοιχείων: http://www.astynomia.gr/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=74456&Itemid=86&lang
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1998 και κατάγεται από την Κρήτη. Σπουδάζει στο τμήμα Νομικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Όταν είναι ελεύθερος από τις φοιτητικές του υποχρεώσεις του αρέσει να ταξιδεύει, γιατί όπως λέει "η ζωή είναι πολύ μικρή και ο κόσμος πολύ μεγάλος". Διετέλεσε πρώτος αρχισυντάκτης στην κατηγορία των Κοινωνικών για την ιστοσελίδα του OffLine Post, σε ένα διάστημα όπου κατάφερε να αναδείξει ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα.
